Een paar weken geleden kwamen we binnen op de in Japan geboren, in Berlijn gevestigde installatiekunstenaar, Asako Shiroki. Het was een trieste en regenachtige middag in Berlijn, maar een warm en mooi gesprek in de schuilplaats van Asako's Schöneberg Studio - wat het net zo grappig toeval zou hebben, ik was geen onbekende echtgenoot, Sanghyeok, over zijn conceptueel gedreven meubelstukken. Deze dag ging echter over Asako, en het was een genoegen om het verhaal van haar praktijk te horen; Van sieraden tot installatiekunst, het brengen van traditionele Japanse houten schrijnwerk naar Berlijn en het proces van het creëren van "prachtige misverstanden".
Ik was eerst geïnteresseerd om de oorsprong van de praktijk van Asako te leren.
“Ik kom oorspronkelijk uit Tokyo, Japan. Ik studeerde aan de Tokyo National University of the Arts, aan de cursus van de dokter en na mijn afstuderen werkte ik [aan de universiteit] als assistent en vervolgens als docent. In totaal was ik 14 jaar aan de universiteit - van student tot docent ... Ik wilde een reden vinden om te stoppen met werken [daar] omdat mijn droom geen docent moest worden. "
'Toen kreeg ik gelukkig een uitnodiging van de Bethanien Künstlerhaus, dat is als een pionierartiest Residency Program. Dus daarom kwam ik naar Duitsland ... het programma was slechts voor een jaar, maar ik wilde wat reactie op mijn kunst krijgen na de solotentoonstelling, dus besloot ik hier langer te blijven. "
In het rooster - vloervensters. 2014. Wood, textiel. W351 × D234 x H94 cm. Foto door Rebecca Wilton.
Dat was tien jaar geleden, en nu zijn we hier. Ik was benieuwd hoe de praktijk van Asako zich in die jaren is geëvolueerd.
“Toen ik een student was, heb ik sieraden gemaakt. Maar toen twijfelde ik waarom ik het object op een lichaam moest zetten. Dus toen dacht ik buiten het object en mijn interesse werd groter en groter en ik dacht meer aan ruimte. Ik wilde nadenken over hoe de ruimte bestaat - dus ik heb mijn klas veranderd. Maar niet [tegen] de architectuur- of beeldhouwcursus - naar de houtbewerkingscursus. Het was heel bijzonder. Ik heb traditionele, Japanse houten schrijnwerktechnieken geleerd. ”
“Ik begon met hout te werken, maar niet geïnteresseerd in het maken van meubels die een functie hebben - denkend aan beeldhouwkunst of iets anders dan functionaliteit. Mijn klasgenoten hebben allemaal meubels gemaakt. Ik heb alleen sculpturen gemaakt, met speciale houtborte technieken. Ik gebruik het nog steeds, maar ik heb veel meer filosofieën [daaruit] dan technieken. "
Van sieraden tot houtbewerking tot installatiewerkzaamheden. Ik vroeg me af hoe Asako nu haar kunstwerken zou kunnen identificeren.
“Ik wil vrij zijn van het categoriseren van mijn werk, dus het zit altijd tussen architectuur, beeldhouwkunst, ook ambacht en kunst en vele contexten ... Ik wilde installatiewerk maken omdat ik vrij wilde zijn van de displayboxen om het kunstwerk te tonen ... putten in de displayboxen en er licht op zetten en plotseling zal het kunstwerk dat doen handeling als "kunstwerken". Ik zag in het proces veel momenten van frisheid in het kunstwerk, dus ik wilde mijn kunstwerken rechtstreeks laten zien hoe ik het daarbij zag. ”
Je raam is mijn spiegel. 2019. Hout, spiegel, textiel, messing. W540 × D40 x H160 cm. Foto met dank aan de kunstenaar.
ik vroeg me af Hoe Berlijn heeft haar praktijk beïnvloed.
“Nadat ik naar Berlijn was gekomen, begon ik fragmenten van meubels te citeren. Altijd met iets ontbreekt, of iets verloren, dus wanneer het publiek mijn kunstwerken ziet, lijkt het meubels - maar het is iets anders; als een misverstand. Een prachtig misverstand ... Elk werk is door mijzelf gemaakt. Ik gebruik nooit kant-en-klare meubels, omdat ik vanaf het begin verschillende aanwijzingen van de functionaliteit wil kiezen wanneer ik het materiaal heb. "
“De fysieke processen en de verhouding tussen machinewerk en handwerk zijn verschillend tussen het houtbewerking dat in Europa is geleerd en het houtbewerking dat in Japan is geleerd. Wanneer ik machines gebruik, kan ik grotere maten van de werken [doen]. De handgereedschap is als een deel van mijn lichaam, en dus als ik handgereedschap gebruik, kan ik het werk door mijn ogen zien - en ik wilde een afstand maken van het materiaal en mijzelf. Dus de machine maakt de afstand en ik kan dingen vanuit een vogelperspectief zien. Ik kan veel dingen leren door dit proces. ”
Welke andere nieuwe processen heb je onderzocht? Ik heb gevraagd.
“Dus afgelopen zomer nam ik deel aan een residentie in Denemarken. Ik heb een werk gemaakt zonder houtwerk. Ik heb een nieuw werk geprobeerd met tekenen en videowerk en ook wat tekst ... Ik probeerde de mensen te begrijpen die in dat gebied woonden. Mensen die in Noordse gebieden wonen, willen de zon pakken omdat er zo'n korte zomer is en ze hebben een lange, donkere wintertijd. Dus ik probeerde het middenlicht van het midden te pakken. '
“Er was een vierkant raam boven mijn hoofd en het dagelijkse zonlicht komt op mijn bureau. Dus ik heb de regel gemaakt dat wanneer het zonlicht op het bureau komt, ik het teken, en als de wolken komen, slijpen ik het potlood. Dus het is een vrij lange video ... Ik heb geprobeerd een heel licht gevoel te maken. De actie van de tekening in de video is het belangrijkste kunstwerk, en ernaast maak ik misschien een frame voor deze [wijzend op schaduwoverzichtsschetsen die aan de muur zijn vastgemaakt]. ”
“Ik heb lokale mensen geïnterviewd over veel dingen. Mensen legden me uit dat de blauwe kleur voor hen belangrijk is. Ik vroeg hen waarom, maar niemand wist het ... Ik ging naar de bibliotheek en ik vond de geschiedenis van het verven in dit gebied. Het blauw waarnaar ze verwijzen is Indigo Blue, wat een belangrijke kleur is die mensen kunnen gebruiken om textiel thuis te verven. "
“Ze legden uit dat Indigo, die van de aarde komt, gecombineerd met limoen uit de zeeschelpen voor hen, blauw aan de stof kon repareren. Deze verklaring werd een prachtig gedicht dat een groter concept uitdrukte. Wanneer de zee en de aarde gecombineerd worden, wordt deze gelijk. '
Asako begon me toen de gevoelens achter haar recentere werken te vertellen.
“Na mijn zwangerschap, na de pandemie, wilde ik mijn moederschap laten zien. Ik wilde de binnenkant van me naar buiten laten zien ... het is teveel persoonlijk werk voor mij, maar ik dacht dat ik het moest redden. "
Een takje van interwiving passages. 2021. Hout, glas, zilveren ketting, messing, leer, bronzen gieten van een takje dat voor me viel. W470 × D/H Variabele cm. Foto door Sanghyeok Lee.
Ik vroeg me af waarom ze vond dat het 'te veel' persoonlijk werk voor haar was.
“Vóór [de pandemie] probeerde ik mijn illustraties koud te maken - zonder temperatuur. Na de pandemie probeerde ik meer kunstwerken te maken met mijn persoonlijke dingen. Ik dacht dat ik mezelf moest laten zien zonder te verbergen ... toen ik eerder kunstwerk maakte, probeerde ik sterker te zijn. Na de pandemie accepteerde ik na de zwangerschap alles meer, zoals ik ben. Als vrouw, als moeder, als een mens. [Nu], het is meer gratis geworden; Ik kan werken als ikzelf, zonder enige leugen. '
Bedankt aan Asako.
--
Woorden door Ewan Waddell.
Foto's door Ewan Waddell en hoffelijkheid van de kunstenaar.
