Louie Isaaman-Jones bekende me dat zelfs zijn vrienden soms niet weten wat er met hem aan de hand is; waar hij woont of wat hij doet in het leven. Louie zelf kon niet ontkennen dat hij een wat mysterieus, raadselachtig karakter heeft - en zijn online aanwezigheid geeft ook zeker niet veel prijs. Is hij timmerman, grafisch ontwerper of tuinier? Weeft hij wandtapijten, bouwt hij meubels of illustreert hij? Het enige wat we wisten was dat we meer wilden weten.
Dus ontmoetten we elkaar in een pub aan het kanaal in Noordoost-Londen voor een paar sociaal afstandelijke biertjes en een verhelderend gesprek over Louie's interdisciplinaire praktijk, zijn gedachten over de kunstwereld en hoe zijn relatie met de natuur zijn proces beïnvloedt.
Ik was eerst geïnteresseerd in een meer abstract gesprek. Hoe zou hij zelf de huidige identiteit van zijn praktijk beschrijven?
"Ik maak dingen op een nogal gefragmenteerde manier. Ik zie mezelf als een ontwerper die werkt met de vrijheid van een kunstenaar en dan de gereedschappen en materialen van ambachtslieden gebruikt... Het springen tussen media leidt vaak tot nogal naïef gemaakte objecten. Er is een deel van mijn praktijk waar ik werk met materialen die ik in de buurt heb en gewoon intuïtief dingen maak. Deze creaties houden het midden tussen kunst, ambacht en design. Dat lijkt mijn sweet spot te zijn."
Ik was benieuwd om meer te horen over hoe deze drie gebieden elkaar precies kruisen.
"Mijn werk gaat steeds meer in de richting van het gebruik van meubels of functionele voorwerpen als structuur; als het frame voor iets expressievers... Iets waar ik me toe aangetrokken voel is om de principes van het modernisme te gebruiken, bijvoorbeeld strakke lijnen en goed uitgewerkte verhoudingen om een kader te creëren, en dan binnen dat kader iets expressiefs en veel lossers te hebben."
Wat vooral duidelijk is in Louie's online aanwezigheid is zijn oprechte respect voor onderzoek. Louie's Instagram feed zelf functioneert bijna als een tapijt van zijn conceptuele benadering van de praktijk; een verweving van oude technieken met moderne praktijken.
"Het behoud van dit soort oude technieken vind ik belangrijk in deze tijd waarin ik het gevoel heb dat we veel van de menselijke geschiedenis ongedaan aan het maken zijn. Onze traditionele ritmes en routines zijn totaal verstoord. De activiteiten die we doen zijn drastisch veranderd, vooral met betrekking tot hoe we ons hoofd en onze handen gebruiken. Het is belangrijk om ons te herinneren waar we vandaan komen, om ons eraan te herinneren wat ons menselijk maakt... Toen ik jonger was, was ik niet bijzonder geïnteresseerd in geschiedenis, maar toen met het werk, met het onderzoeken van ambacht in het bijzonder, hielp het enorm. Er zijn door de geschiedenis heen zoveel unieke kunstwerken die rauw, primitief en naïef aanvoelen omdat ze gemaakt zijn door anonieme makers die niet beïnvloed zijn door andere kunstwerken of stromingen. Ik vind het leuk om te proberen mezelf in de geest van die makers te verplaatsen."
Eén project in het bijzonder dat deze benadering misschien wel belichaamt is De oplossing van tegenstellingen.
"Dat was echt een hele samenvoeging van dingen. Tegenstellingen die op veel niveaus botsten. Er was invloed van zowel Oosterse als Westerse culturen. Het had digitale en fysieke manieren van maken. Iconografie uit de oudheid botste met zeer digitale, moderne dingen. Mijn doel met deze werken was om alle tegengestelde krachten samen te laten komen en in balans te laten voelen. In de vorm van een object dat zowel functioneel als artistiek was."
Louie leidt een soort dubbelleven, deels als tuinman en deels als maker van kunstzinnige objecten - hoewel het niet altijd zo is geweest. Er was een tijd dat zijn werk meer gericht was op grafisch ontwerp. Maar hij realiseerde zich al snel dat deze levensstijl niets voor hem was.
"Als je in de grafische industrie een grote deadline hebt en je zit een week lang tot middernacht achter de computer, dan voel je je gewoon ongezond. Ik heb er hard aan gewerkt om dat te veranderen en ik ben nu langzamerhand zover dat ik tuinier en veel buiten werk. Het is nu veel evenwichtiger. En ik kan nog steeds grafisch werk doen... Ik doe al deze klusjes omdat ik het leuk vind om de druk van het kunstwerk af te halen. Ik ben niet afhankelijk van de verkoop van deze werken om in mijn levensonderhoud te voorzien. En ik houd echt van tuinieren."
Louie mag dan een dubbelleven leiden - tussen zijn ontwerppraktijk en zijn hovenierswerk - ze zijn verre van gescheiden identiteiten, waarbij het hovenierswerk een belangrijke functie vervult in zijn ontwerponderzoek.
"Ik probeer stukken te maken die het gevoel van de natuur hebben, met organische vormen, maar die geen kopieën zijn. Je maakt niet letterlijk een bloem, je maakt iets dat de essentie van een bloem heeft; de wildheid. Ik realiseerde me dat dat is waar ik me echt toe aangetrokken voel."
"Ik heb ook stukken gemaakt van natuurlijke materialen die al half gevormd zijn - 'ready-mades'... Soms hoef je maar een klein detail toe te voegen en dan wordt het ineens iets heel anders. Ik heb daar altijd van genoten omdat het me een excuus geeft om rond te dwalen en dingen te bekijken... Deze manier van maken kwam voort uit een tijd waarin ik me heel hyperbewust voelde van mijn relatie met digitale media. Ik besteedde er zoveel tijd aan dat ik niet ging wandelen, niet keek, niet tekende... Toen al deze digitale media uitkwamen, twijfelden we er niet echt aan, we hadden gewoon zoiets van, dit is geweldig, dit is leuk. Je denkt niet dat je verslaafd bent. Dus ik heb echt een standpunt ingenomen - de telefoon gaat uit, ik ga wandelen, ik ga dingen bekijken. Toen kwam dat hele gevoel van bewustwording ineens weer terug. Dat was heel fijn en nu is het een groot deel van mijn werk geworden. Als ik het gevoel heb dat ik vastzit, ga ik gewoon naar buiten, wandelen, en wie weet wat voor materiaal ik tegenkom of wat ik zie."
"Als je wakker wordt als kunstenaar moet je zelf met ideeën komen. Je moet helderheid en motivatie hebben om elke dag precies te weten wat je wilt doen. Het is soms best een egoïstisch streven. Ik zou zeggen dat mijn verlangen om dingen te maken in golven naar boven komt. Het is niet elke dag. En soms vraag ik me zelfs af waarom dit belangrijk is? Vooral in de wereld waarin we leven, met mondiale problemen die ons allemaal bezighouden. Waar staat kunst in dat alles?... Maar een tuin is iets dat onderhouden en verzorgd moet worden. Dus elke dag als je wakker wordt, zijn er taken die gedaan moeten worden, je hebt verantwoordelijkheden. Daar houd ik van. En het fysieke welzijn is er zeker een groot onderdeel van. Het haalt je uit je eigen hoofd. We praten tegenwoordig veel over geestelijke gezondheidsproblemen en ik denk dat veel daarvan te maken heeft met de manier waarop we werken."
Na een periode van rondzwerven en klusjes doen op de universiteit, kwam hij terecht in een residentie van negen maanden in Nederland. Ik was geïnteresseerd in wat hij van deze ervaring had meegenomen.
"Wat ik onder andere heb gezien is het soort werk dat wordt gemaakt als je in de academische wereld werkt. Bijvoorbeeld als je een master of een PhD doet. Om eerlijk te zijn, het schrikte me enorm af. Ik ging naar die lezingen en er was dit ondoordringbare soort werk - je moet veel theorie kennen. Aanvankelijk leidde dit tot verwarring over mijn eigen werk, maar daarna begon ik het te doorzien. Ik zag dat als je dit kunt gebruiken, er heel veel financiering beschikbaar is. Uiteindelijk stelden veel mensen zich voor me open en hadden ze zoiets van 'we verzinnen dit terwijl we bezig zijn' - en het is allemaal heel menselijk op dat niveau, omdat je je realiseert dat het een moeilijk leven is om kunstenaar te zijn, en als je weet dat de academische wereld je kan steunen, dan ga je jezelf er natuurlijk van overtuigen dat die andere dingen belangrijk zijn en ga je die taal spreken."
"Dus besloot ik terug te komen naar Londen en een baan te zoeken. Ik wilde gaan tuinieren en ik wilde niet in de buurt van academici komen en mijn werk op die manier uitleggen. Ik wilde gewoon mooie dingen maken die mensen mooi vinden, die toegankelijk zijn en die ik gemakkelijk kan uitleggen. Ik wil dat kinderen het kunnen begrijpen. Of oudere mensen die nog nooit naar een tentoonstelling zijn geweest. Ik realiseerde me dat ik niet zeker weet of ik werk wil maken dat in een galerie terechtkomt. En dat heeft me veel tijd gekost om daar achter te komen en om me daar zelfverzekerd over te voelen."
Dit maakte me nieuwsgierig naar wat de galerie als ruimte voor hem betekent. En waar ontbreekt het volgens hem aan?
"Naar een galerie gaan is voor mij nog steeds als eten in een chique restaurant. Je gaat naar binnen met hoge verwachtingen, maar het heeft een stijfheid waar ik vaak moeite mee heb... Wat mijn eigen werk betreft, ben ik blij dat ik het gewoon op Instagram kan zetten. Het werkt. Mensen reageren en je verkoopt heel direct werk. Het is leuk... Ik denk dat er een tijd is voor werk in een galerie, maar mijn favoriete versie zou zijn om een mooie studio te hebben waar ik mensen kan uitnodigen, ik iets te eten voor ze kan maken en we erover kunnen praten. Dat is het ideaal. Praten over dingen op een persoonlijk niveau. Realistisch zijn, zoals, wat kun je je veroorloven, wat heb ik in die prijsklasse. Transparant zijn over wat dingen kosten, mijn processen, al die dingen."
"Wat ik echt leuk vind en wat ik de afgelopen jaren heb zien groeien, is dat mensen objecten willen die uniek aanvoelen. Kunstzinnige objecten zonder de bagage die bij de kunstwereld hoort, die je voor een eerlijke prijs kunt verkopen. En er is gewoon een hele leuke cultuur aan het ontstaan onder kunstenaars en makers, en dat is allemaal online gecultiveerd met mensen over de hele wereld, waar ik werk verkoop op plekken die ik niet zou verwachten. Nadat ik er zo lang mee bezig ben geweest om uit te vinden waar mijn werk en ideeën in passen, is het van vitaal belang om te voelen dat ik daar deel van uitmaak."
Hartelijk dank aan Louie. Je kunt hem vinden op Instagram.
Woorden door Ewan Waddell.
Portretten door Ewan Waddell.
Extra fotografie met dank aan de kunstenaar.
