Onlangs spraken we met schilder Adam Lupton, een nieuwkomer in de culturele scene van Berlijn vanuit NYC. Adams unieke benadering is een soort samenspel tussen schilderen, grafiek en handwerk - daarom is het zo hartverscheurend dat je zijn werken nu via een scherm bekijkt. De persoonlijke kijkervaring biedt een heerlijke reis van texturen, processen en stijlen binnen hetzelfde doek die met pixels gewoon niet tot hun recht komen. Vorige maand brachten we een bezoek aan Adams studio in Moabit en leerden we van de kunstenaar zelf over de evolutie van zijn werk, het verhaal van zijn kleurenpalet en zijn introspectieve onderwerpen.
Adam heeft een duidelijk gedefinieerde stijl. Ik was eerst nieuwsgierig waar dit vandaan kwam.
"Ik kan een erg luie schilder zijn. Ik kwam steeds herhalende delen van schilderijen tegen waarbij ik dacht: 'Ik wil niet elke boom schilderen.... Dus wat als ik ze gewoon stempel met een aardappelstempel?' Zoals we deden als kinderen op de kleuterschool. Dus ik kocht een aardappel en sneed erin en maakte deze boomstempel... Ik stempelde het en ik vond de esthetiek echt mooi. Het bracht me terug naar mijn MFA waar ik monotype drukwerk deed - je beschildert een plaat, legt hem onder de pers en haalt de andere kant eraf. Dingen komen niet precies uit zoals je zou plannen - er is altijd een element van toeval bij betrokken."
"Dat is waar ik voor het eerst begon met afdrukken en monotyperen, en ongeveer twee jaar geleden heb ik dat overgenomen in deze transferschilderijen. Het begint nu comfortabel te voelen; alsof ik een betere grip heb op de quote-unquote 'taal' van wat ik zeg of wat ik doe."
"Ik begon te experimenteren met het overbrengen van hele schilderijen, en het groeide als het ware uit tot deze structuur die ik nu heb. Zoals, deze deel wordt gestempeld in deze en kan ik deze stempels in deze manier. Het was een soort van ontwikkelen van dit idee van verschillende soorten verftoepassingen met ambacht en prentkunst."
Het kleurenpalet is heel beperkt en specifiek. Ik wilde weten wat hier het verhaal was.
"Jaren daarvoor vertelden mensen me dat mijn kleurenpalet alle kanten op kan gaan - zoals heel felle kleuren in het ene schilderij en gedempte kleuren in andere schilderijen. En dus zei ik tegen mezelf 'oké, laten we jezelf echt beperken'. Ik ben iemand die ook van grenzen houdt. Ik hou van monochrome schilderijen en schilderijen met een heel klein kleurbereik."
"En dus was er een rood-blauw palet dat ik in een paar schilderijen had gebruikt en waar ik echt van genoot - dus daar is het gewoon begonnen en ik heb geen behoefte gevoeld om daarbuiten te gaan. Ik denk dat het me in staat stelt om de grenzen te verleggen van wat deze twee kleuren kunnen doen en het werkt goed met wat ik probeer over te brengen."
Wat zijn probeer je over te brengen? Ik vroeg het me af.
"Het werk gaat veel over mijn angst en mijn OCD. Het palet begon wat formeler, maar het is uitgegroeid tot deze emotionele tweedeling van kleuren; deze warme kou, deze soort doodsheid en de heftigheid van angst. Dus het heeft zich ontwikkeld tot deze emotionele contrapunten op elkaar. Met alleen deze twee kleuren creëer ik de wrijving die ik voel in mijn angst en die ik probeer over te brengen in mijn schilderijen."
"De stempels en transfers zijn heel groot in dit angstige, OCD idee van herhaling. Het is hetzelfde dat steeds opnieuw wordt afgedrukt; zoals dezelfde gedachte die steeds opnieuw opkomt."
"Textuur en patroon zijn ook een groot onderdeel van het werk. Ik neem behang, schilder erop en print het behang over. En de kleding [in de schilderijen] bestaat uit delen van truien met een patroon waar ik overheen print. Dus ik gebruik deze materialen uit de echte wereld en breng ze in het schilderij, zodat alles bemiddeld wordt tussen de echte wereld en de schilderwereld - net zoals mijn werkelijkheid bemiddeld wordt door de OCD."
Ik vroeg me af of de artistieke verkenning van zijn psychologische spanningen helpt om ermee in het reine te komen.
"Ik denk niet dat er iets te cathartisch is voor mij. Misschien maakt het de OCD erger, wie weet? Ik bedoel, ik krijg niet per se verlichting van waar deze schilderijen over gaan, maar het tegenovergestelde is ook waar - als ik niet schilder, voel ik me angstiger."
Een constante in Adams werk lijkt een eenzame figuur in zijn composities te zijn. Ik was benieuwd hoe hij deze figuur zou identificeren.
"Versies van mezelf. Veel van het werk is duidelijk persoonlijk en komt voort uit mijn OCD of wat er gebeurt in mijn leven of herinneringen, dus daar ontkom je niet aan. Maar ze zijn mij niet. Het zijn delen van mij, denk ik. Net afstandelijk genoeg zodat ik niet zoiets heb van 'Oh, dit ben ik precies', maar ook weer niet zo ver weg dat ik zoiets heb van 'Oh, dit is een compleet andere persoon'."
Ik vroeg of de scènes ingebeelde momenten waren, of echte, herinnerde momenten.
"Ze zijn beide. Er is een citaat van George Toocker... 'I am after painting reality impressed on the mind so hard that it returns as a dream, but I am not after painting dreams as such or fantasy'. Dus ja, het zijn allemaal echte momenten, maar het zijn allemaal mentale ontsnappingen. Zoiets als hoe je geest een scenario kan nemen en er gewoon mee weg kan lopen. Het is een echt scenario, maar het is ook niet echt."
Adam dacht vervolgens na over de evolutie van zijn praktijk en waar hij nu naar toe gaat.
"Terugkijkend is het allemaal logisch. Ik kan zien hoe alles heeft geleid tot waar ik nu ben. Deze serie is veel rustiger en poëtischer. Destijds kon ik niet weten dat ik dit over een paar jaar zou doen, dus ik heb geen idee waar het toe zal leiden, maar als ik er eenmaal ben, weet ik zeker dat ik zal zeggen 'Oh ja, dat was duidelijk'. Hopelijk zal ik uitbreiden en groeien, en ik wil meer experimenteren en ideeën opdoen over wat zou kunnen, ik weet alleen nog niet hoe ik dat voor elkaar moet krijgen. Maar op dit moment ben ik hier heel blij mee."
Hartelijk dank aan Adam. Je kunt zijn links hieronder vinden.
Instagram -- Galerie Russi Klenner
Woorden door Ewan Waddell.
Fotografie door Ewan Waddell.
