Toen we onlangs door Londen vlogen, dachten we dat we zouden proberen in contact te komen met een aantal interessante Britse kunstenaars die we via Insta hebben gestalkt. We dachten dat het een mooi punt van culturele uitwisseling zou zijn en tegelijkertijd ons zou bevrijden uit onze comfortabele Berlijnse bubbel (al was het maar voor even). De eerste op de lijst was Sam Sockett, een jonge kunstenaar met een praktijk die mediteert tussen vier of vijf verschillende disciplines. We spraken over de evolutie van zijn stijl, hoe sterk zijn omgeving hem beïnvloedt en zijn drang om te documenteren. alles te documenteren.
We ontmoetten elkaar in Sam's gedeelde studioruimte in Stockwell op een zeldzame dag van zinderende Britse hitte. Als pas afgestudeerde van het iconische Camberwell College of Arts en met zijn bijzonder brede vaardigheden zijn er veel mogelijke toekomsten voor Sam. Ik vroeg me af of hij een toekomst als exposerend kunstenaar overweegt, maar hij vertelde me dat hij dat niet zeker wist... "Het lijkt niet op mij, denk ik... Maar misschien. Ik denk dat het complex is".
Sam's huidige werk bevindt zich op een vage grens tussen kunst en design, dus we spraken over hoe en waarom hij flirt met elk van deze gebieden en wat ze precies voor hem betekenen.
"Ik vind het altijd moeilijk om dingen te maken die geen nut hebben. Het moet bruikbaar zijn... Ik ben onlangs begonnen met het maken van quilts en ik vind ze leuk omdat ze bruikbaar zijn. Ik denk dat ik er meer belang aan hecht dat mensen iets hebben dat ze kunnen gebruiken... — meer dan iets als een canvas aan de muur... Soms vind ik het wel leuk om werk te maken dat nutteloos is omdat ik denk dat je gekkere dingen kunt maken, maar ik denk dat ik altijd liever werk heb gemaakt dat meer nut heeft. Zoals tassen of boeken of t-shirts."
Ik vroeg Sam hoe hij zichzelf identificeert in relatie tot zijn praktijk en hij uitte zijn genegenheid voor het woord multidisciplinair... "Het benadrukt dat het een soort oneindigheid is. Het beperkt je niet", vertelt hij me. Dus toen was ik nieuwsgierig, welke van zijn overvloed aan huidige disciplines trok hem het eerst aan?
"Ik maakte band T-shirts toen ik nog heel jong was. Zo ben ik waarschijnlijk begonnen als ik zo ver mogelijk terugdenk. En ook graffiti. Ik heb nooit kunst gedaan op school, ik heb grafisch ontwerp gedaan en dat heb ik gestudeerd aan de universiteit, maar ik vond het gewoon niet leuk... Maar ik woonde samen met mensen die schilderden en die hadden allemaal een zieke tijd waarin ze deden wat ze wilden en thuiskwamen onder de verf, zo van 'ik heb vandaag niets gedaan, alleen een paar schilderijen', terwijl ik bij grafisch ontwerp alleen maar leerde over... kerning…”
"Ik had het gevoel dat ik alles wist wat ik leerde en ik was toch vooral geïnteresseerd in de 'kunst'-kant van grafisch ontwerp. — Dus ben ik overgestapt op schilderen... Er is me verteld dat het heel duidelijk is dat ik eerst grafisch ontwerp heb gedaan en daarna schilderen. Ik denk dat [het werk] tussen die twee in zit."
Hoe houdt hij zich bezig met de betekenissen achter zijn werk? Ik vroeg het me af.
"Het is meer iets voor mij dan voor iemand anders. Het is aan andere mensen hoe ze het interpreteren... Voor mij is de visuele esthetiek soms genoeg, maar dat is echt impopulair om te zeggen op de universiteit omdat ze altijd zoiets hebben van 'oh waarom heb je dit gedaan? — Maar soms is het gewoon omdat het er goed uitziet en is er niet veel meer te zeggen. Het heeft gewoon verschillende doelen op verschillende momenten. Soms is het betekenisloos en soms is het betekenisvol."
Toen we Sam vroegen naar zijn invloeden, noemde hij al snel "de visuele taal van de stad", wat heel logisch was. De toegeëigende reclamegraphics, het graffititype, de overvloedige iconografie van het stedelijke bestaan. Je kunt je niet aan de indruk onttrekken dat Sam's praktijk in een eeuwige dialoog is met de cultuur die hem omringt. Ik wilde meer praten over hoe hij deze omgeving precies absorbeert.
"Ik verzamel gewoon. Ik ben zo'n beetje een serieverzamelaar. Ik maak foto's van letterlijk alles en ik neem soundbites op van een heleboel domme shit. Als ik dan in de studio ben, kan ik gewoon alles doornemen en van daaruit verder werken. Dat vind ik veel spannender. Ik heb een — Ik neem het liever op dan niet — soort mentaliteit. Ik maak foto's van zoveel rotzooi. Ik heb zoiets van 'Oh dat is echt cool' en negen van de tien keer kijk ik een week later en heb ik zoiets van 'Wat is dit voor rommel?'. Maar af en toe komt het wel goed. Sommige van mijn favoriete foto's of liedjes die ik heb gemaakt komen van dat soort spontane dingen."
Ik was toen geïnteresseerd in Sam's persoonlijke relatie tot zijn praktijk.
"Ervaringsgericht is er een goed woord voor. Soms heb ik ideeën die een soort antwoord geven op vragen, maar soms maak ik het gewoon om het maken. Het is meestal het leukst als je het maakt omdat je het gewoon 'wilt'. Ik denk dat het voor mij vaak nogal bibliografisch is. Nogal chronologisch. Alsof ik kan kijken naar werk dat ik in de loop der jaren heb gemaakt en precies weet waar ik fysiek en mentaal was toen ik het deed."
Ik dwing degenen die dit lezen om ook Sam's kunstenaarsverklaring omdat het een mooie inleiding biedt voor het ervaren van zijn werk, waarbij de grillige toon de speelse nuance bevestigt van hoe hij zijn omgeving interpreteert.
"Ik vond het echt leuk om dat te schrijven. Het was van mij en mijn vriend [Peter Piskov] en hij is superbespraakt. Het voelde bijna als een soort kunstwerk op zich. Ik vind het leuk dat het een beetje gek is, maar ook een beetje serieus; ergens ertussenin. Maar ja, ik vind het leuk om aan dat soort dingen mee te werken. Het is een kans voor mensen om met elkaar te communiceren, maar dan via de praktijk."
"Ik heb een paar andere samenwerkingsdingen gedaan, zoals deze residentie in Stratford [Londen]. Drie van ons hadden deze ruimte voor een week en we hadden geen echte plannen, we hingen gewoon de hele tijd rond in Stratford. — woonden er een week lang half — en maakten gewoon werk in deze ruimte. We werkten allemaal een beetje aan elkaars spullen en uiteindelijk werd het een boek.”
We spraken toen over de stilistische evolutie van Sam's werk.
"Ik denk dat het misschien wat netter is geworden... Ik denk dat ik dingen wat meer probeer te verfijnen dan vroeger. Vroeger had ik gewoon een idee en ging ik er helemaal los op en sloeg ik het in elkaar en maakte ik me niet druk over hoe rommelig het werd, terwijl ik nu lijsten met ideeën heb en meer denk van, ok, laat me eens kijken hoe goed ik dit kan doen en hoe schoon en afgewerkt ik het eruit kan laten zien. En ik denk dat dat gewoon voortkomt uit volwassenheid."
"Zoals ik al zei, haal ik zeker veel uit de visuele taal van de stad. Maar dat komt misschien omdat ik in een stad woon en als ik in een andere omgeving zou wonen, zou het anders zijn. Maar ik weet het niet... Je krijgt een haat-liefde verhouding met elke stad, heb ik het gevoel. Maar stedelijke omgevingen zijn zeker van invloed op mijn werk. Ik zou nergens superstil kunnen wonen. Dat zou een beetje moeilijk zijn. Ik heb veel visuals nodig... Veel van alles."
Hartelijk dank aan Sam. Je vindt zijn links hieronder.
Woorden door Ewan Waddell.
Foto's door Ewan Waddell & met dank aan de kunstenaar.
