Deze week spraken we met Gala Lillian Glotzbach - een jonge, in Berlijn geboren schilderes wiens dromerige composities een paar weken geleden onze aandacht trokken op Instagram. Ondanks dat ze volop bezig was met de voorbereidingen voor haar aankomende solotentoonstelling, was Gala zo vriendelijk om ons te ontvangen in haar studio voor een groene thee en een heerlijk gesprek over haar praktijk. We spraken over de louterende maar ook afvoerende kwaliteiten van haar introspectieve expressies, de evolutie van haar kleurenpaletten en haar connectie met haar Caribische roots.
Ik vroeg eerst naar de betekenis achter Gala's aankomende tentoonstelling.
"De titel is Thirsty for a Distant River en het is een tekst uit een liedje van Sade. Ik voel me geïnspireerd door deze zin omdat ik het gevoel heb dat mijn eigen werk veel te maken heeft met verlangen en het zoeken naar een plek om tot rust te komen - deze verre rivier. Ik verbind de rivier met het reinigen van de ziel. Dat is mijn grootste droom - om me eindelijk op de een of andere manier gereinigd te voelen. Om mijn verleden achter me te laten, het de ruimte te geven, maar nog steeds dorstig te zijn en meer van het leven te willen. Ik raak zo geïnspireerd door mensen die over hun verleden en hun leven praten, en dat is wat ik wil bereiken - iemand zijn met wie anderen zich willen verbinden; proberen om me niet te verstoppen."
Ik was benieuwd naar haar emotionele relatie met haar praktijk.
"Het kan soms erg vermoeiend zijn omdat ik in mijn verleden graaf. Het gaat over mijn kindertijd, mijn ervaringen en het verwerken van veel emoties. Daarom heb ik het gevoel dat ik ambitie moet hebben om 's ochtends op te staan en naar de studio te gaan om na te denken over trauma's uit het verleden, want het kan heel erg uitputtend zijn. Maar als je de balans eruit haalt en je weet waarom je het doet, kan het ook heel lonend zijn."
Ik vroeg me af hoe ze omgaat met dit "afvoerende" neveneffect van haar expressie.
"Ik zou zeggen dat het gewoon tijd nodig heeft... Ik slaap veel en kijk films, lees en praat met mijn vrienden. Het kan een goede afleiding zijn, maar ik wil niet constant afgeleid zijn. Het is gezond voor me om ook deze dingen te doen en dan terug te komen [naar het schilderen] met een ander perspectief."
Daarna bespraken we de meer positieve, catharsische kant van de medaille.
"Het werkt opluchtend, want als ik teken en nadenk over ervaringen uit het verleden, kan ik de gevoelens die ik heb beter begrijpen. Ik denk echt dat mijn penseel een verlengstuk van de ziel is.De kleuren die voor me verschijnen zijn gekozen."
Ik was toen benieuwd of haar werk altijd zo'n intens introspectieve toon had.
"Niet altijd. Toen ik begon vond ik het leuk om veel kleuren te gebruiken. Ik tekende veel kleurrijke en fantastische dingen. Ik heb het gevoel dat ik dat in zekere zin nog steeds doe, maar de kleuren zijn veranderd. Het is niet eens zo dat ik het expres heb gedaan, het is hoe mijn ziel zich op dat moment voelt. En ik probeer het er op een echt authentieke manier uit te laten komen."
"Ik wil geen kunst maken die decoratief is of alleen leuk om naar te kijken. Ik weet dat mijn kunst in zekere zin heel donker is, maar ik wil gewoon eerlijk zijn en mijn waarheid vertellen... Ik draag graag kleurrijke kleren en ik heb het graag warm. Mensen vertellen me dat ik heel gelukkig ben en glimlach."
"Ik heb altijd veel over mijn gevoelens gepraat en ik begon naar therapie te gaan toen ik nog heel jong was. Ik ben er gewoon aan gewend geraakt om veel over dingen na te denken. Voor mij was dat altijd belangrijk. Ik denk dat de beste manier om te genezen is om het te begrijpen en te uiten. Ik zeg niet dat het dan zomaar wegvliegt, maar ik denk dat het voor mij echt belangrijk is om het de ruimte te geven en deze gevoelens te laten zien in de trant van 'oké, je mag er blijven. Ik ga verder'. Dit is echt mijn manier om met het verleden om te gaan. Voor mij is het ook belangrijk om goed te eten en voor mijn lichaam te zorgen en veel te bewegen. Ik heb altijd gedanst. Ik zou ook graag meer met performancekunst bezig willen zijn, maar ik denk dat ik op dit moment gewoon met schilderen bezig ben."
Gala sprak vervolgens over haar invloeden.
"De kunststroming waarmee ik me het meest verbonden voel is het surrealisme. Ik zou niet zeggen dat mijn schilderijen typische surrealistische schilderijen zijn, maar ik moet zeggen dat het de categorie is waarmee ik me het meest identificeer. Ik hou ervan om dingen naar een dieper niveau te tillen en van de realiteit over te schakelen naar een droomtoestand. Ik heb veel gewerkt met het onbewuste en ik realiseerde me hoe het onbewuste zo luid kan zijn dat we het moeten verstillen."
Ik was ook nieuwsgierig naar inspiratiebronnen buiten de schilderwereld.
"Iets wat ook een hele grote invloed heeft, is gewoon in de natuur zijn. Dit is de puurste vorm van leven en het is echt inspirerend voor mij... Ook een performance kunstenaar, Ana Mendieta. Ze stierf in 1985, ze is ook een Cubaanse kunstenares en voor mij is het echt leuk om een kunstenares uit het Caribisch gebied te hebben, want ik kom uit Trinidad en Tobago en er is helemaal niet veel vertegenwoordiging - slechts een paar. Dus toen ik haar ontdekte, was het zo fijn om een artiest te hebben met wie ik me echt kon identificeren."
Als laatste vraag vroeg ik me af of Gala een bepaald gevoel wilde oproepen bij degenen die haar werk bekijken.
"De beste complimenten die ik krijg zijn mensen die zeggen: 'Dit doet me denken aan een plek', of: 'Dit doet me denken aan een gevoel dat ik niet onder woorden had kunnen brengen', en: 'Dit is op de een of andere manier moeilijk om naar te kijken, maar ik kan niet wegkijken'... Dat is wat ik wil doen; deze zeer intense emoties een ruimte geven en ik wil dat mensen nadenken over hun emoties."
Met dank aan Gala. Je kunt Gala's werk volgende week fysiek ervaren tijdens haar solotentoonstelling in Art House Rising.
Instagram -- Solotentoonstelling.
Woorden & portretten door Ewan Waddell.
