Bij een glas witte wijn in haar avondverlichte studio in Wedding, Berlijn, vertelde Kim Bartelt ons haar verhaal. Over het ontwikkelen van haar praktijk, over volwassen worden in het buitenland en natuurlijk over het navigeren door het leven in deze vreemde pandemische wereld.
Bartelt is dan wel opgeleid als beeldend kunstenaar, maar op een gegeven moment leidde haar gevoeligheid haar weg van verf als medium en koos ze in plaats daarvan voor papier op doek als expressiemiddel.
"Zelfs toen ik schilderde, schilderde ik in lagen om het gewenste semi-transparante effect te bereiken en elke stap zichtbaar te houden."
En hoewel ze oorspronkelijk uit Berlijn komt, is haar artistieke ontwikkeling elders te vinden, tussen Parijs en New York, nadat ze Berlijn verliet op zoek naar nieuwe inspiratie.
"Berlijn voelde tijdens mijn kindertijd en adolescentie nogal grauw en esthetisch niet erg aangenaam aan. De naoorlogse architectuur deed me verlangen naar meer warmte en geschiedenis."
Dus verhuisde ze naar Parijs om kunstgeschiedenis te studeren, waar ze "kennis maakte met klassieke schoonheid... Renaissance/Hausmanniaanse architectuur, decoratieve kunsten, antiek, goed geklede mensen, goede restaurants, boulevards, prachtige interieurs en veel kunst."
Maar de culturele elegantie die Parijs haar bood, werd omgedraaid toen ze naar New York verhuisde om verder te studeren aan Parsons.
“Alles was rauw, wild, snel, luidruchtig en ruw."
"De kunststudio's waren als de New Yorkse kunstenaarslofts in films. Grote, open ruimtes met pilaren en veel verf en gips op de vloeren en ruimte om na te denken en te werken. En 's avonds waren er geweldige clubs, bars en muziek, mensen van overal."
Maar doordat haar vormende jaren zich uitstrekten over drie iconische, culturele hoofdsteden, ontstond er onzekerheid over het idee van 'thuis'.
"Ik heb veel nagedacht of het beter is om terug te gaan naar Parijs, of om in New York te blijven, of om naar Berlijn of ergens anders te gaan. Ik heb hier eigenlijk een paar kunstwerken over gemaakt. Een sculptuur die '1000 mogelijkheden' heet en een andere 'rondgaan in cirkels'. Beide vrij grote, keramische installaties."
Eenmaal afgestudeerd in New York, raakte ze werkzaam in de modewereld en schilderde ze sets voor fotoshoots. De zaden van haar huidige onderzoek werden hier gevonden, toen ze begon met het verzamelen van papierresten van de sets voor fotoshoots.
"Ik had een tas vol gekleurde papieren en begon een grote compositie te maken met de verschillende papieren. Ik wist niet echt wat het was en gaf het weg. Pas jaren later vertelde mijn zus, aan wie ik het had gegeven, dat iedereen het zo mooi vond."
Toen ik Bartelt vroeg naar de thema's en gevoelens achter haar werk, legde ze uit dat de kwetsbaarheid van het papier voor haar spreekt over de kwetsbaarheid van het leven.
"De goede dingen zijn zo kort, je moet ze echt vastpakken en op de een of andere manier bewaren. Het kan in een minuut veranderen. Te waarheid is dat ik door het papier op het oppervlak te plakken op de een of andere manier het gevoel heb dat ik die momenten kan vastpinnen, ze kan bewaren, archiveren, ze kan laten blijven, in plaats van ze verloren te laten gaan."
Ik was nieuwsgierig naar de ervaring van het werken met zulke fragiele materialen en hoe ze omgaat met scheuren en barsten in het papier.
"Het voegt er alleen maar aan toe. Het is alsof het Japanse keramiek dat met goud is vastgezet. Het maakt ze kostbaarder. Als het gewoon een plat vlak was, zou het niet interessant zijn. TDe kleine scheurtjes of rimpels maken het karakter van het werk, voor mij zijn ze als de huid van een persoon die het verhaal van zijn of haar leven vertelt.De dingen zullen uitpakken zoals ze moeten uitpakken, denk ik.”
Ik was nieuwsgierig naar hoe Bartelt tijdens de pandemie met haar artistieke praktijk omging.
"Ik was blij dat ik naar de studio kon blijven gaan tijdens de lock down... Voor mij is het heel belangrijk om in de routine te blijven. Om elke dag te creëren. Dan gaat het vanzelf."
En dit idee van routine is centraal komen te staan in haar praktijk.
"Jaren geleden, toen ik meer terloops naar de studio ging, een paar dagen achter elkaar, een paar dagen niet, werkte het niet zo goed.... Als men eenmaal in flow is, stroomt het."
Doorgaand op het thema liet ze ons achter met een paar laatste gedachten:
"Ik zit nooit na te denken over waar ik als volgende aan moet werken; het ene werk leidt altijd tot het volgende... Het is belangrijk dat je doet waar je van houdt, de rest volgt vanzelf."
Hartelijk dank aan Kim. Hieronder vind je links naar haar werk.
--
Woorden en foto's door Ewan Waddell.
