Het was een zonnigere tijd in Berlijn en we zaten te bedenken met wie we de volgende keer zouden gaan praten voor onze serie Stories. Onze collega Yerko vertelde ons toen over Phoenix Chase-Meares en hun betekenisvolle werk in dans, performance, theater, film, queer educatie en meer. We waren nieuwsgierig naar deze intrigerende persoonlijkheid met vele talenten en nadat we contact hadden opgenomen, was Phoenix zo vriendelijk om ons te ontvangen op een Spree-side rooftop in Kreuzberg.
Een jonge filmregisseur, een doorgewinterde danser en performer, een acteur, een choreograaf, een auteur, een gepassioneerd promotor van kennis en begrip. Het was een genoegen om iets te leren over het verhaal van Phoenix en de vele lagen waaruit hun artistieke en intellectueel gerichte bestaan bestaat.
Waarin verschilt dans van andere kunstvormen? Ik stelde als openingsvraag.
"Dans is de meest universele taal. Het is zo intercultureel en zo onlosmakelijk verbonden met de menselijke natuur en vreugde. Misschien ben je geen getrainde balletdanser, maar iedereen heeft zijn eigen beweging... En ik hou van talen, maar hoewel ik nog geen volledige tweede taal spreek, kan ik een club of een bar in een ander land binnengaan en met iemand dansen en communiceren zonder woorden. Ik denk dat dat het verschil is tussen dans en andere kunsten."
Ons gesprek ging toen over het vroege leven van Phoenix.
"We groeiden superarm op. We verhuisden veel. Mijn moeder is echt een inspirerend mens die een super zwaar leven heeft gehad. Ze heeft literatuur gestudeerd en heeft me dus al heel jong aan het lezen gekregen. Ik was als kind heel erg homoseksueel en ik had dus niet echt vrienden toen ik opgroeide, dus zorgde ze ervoor dat ik theater ging doen en ik werd een kindacteur. Dat deed ik tot mijn elfde, maar ik stopte omdat ik mensenrechtenadvocaat wilde worden - en dus begon ik het rechtssysteem te bestuderen toen ik elf was."
Ik was benieuwd hoe deze onconventionele opeenvolging van gebeurtenissen vervolgens tot dans zou leiden.
"Ik ben gehandicapt geboren. Mijn rechterbeen was volledig naar binnen gedraaid en ik had 16 operaties van nul tot acht jaar. Oorspronkelijk vertelden ze mijn moeder dat ik en mijn tweelingbroer nooit goed zouden kunnen lopen of rennen, maar mijn moeder had zoiets van Nee. en dus revalideerde ze ons. Maar toen ik 14 was raakte ik geblesseerd en mijn dokter zei dat ik moest doorgaan met iets fysiek - maar niet met veel contact. Dus besloot ik dans te gaan doen. Ik was de eerste mannelijke persoon op mijn school die het deed... Toch dacht ik niet dat ik met mijn handicap een professionele danser zou kunnen worden en dus deed ik het gewoon voor de lol... Maar ik ben een heel competitief persoon, dus toen al mijn dansvriendinnen auditie deden voor dansscholen, had ik zoiets van, Nou, ik ga gewoon kijken. En toen werd ik toegelaten op de dansschool, dus ik had zoiets van, Fuck law, ik word danseres.”
Phoenix lichtte me toen in over de nieuwe richting die hun leven de laatste jaren is ingeslagen, buiten pure dans en performance.
"Ik ben een filmregisseur aan het worden. En schrijver. Ik ben vorig jaar voor het eerst gepubliceerd, als dichter, en nu schrijf ik mijn eerste boek, een bloemlezing van korte verhalen, gedichten, zinnen en illustraties. Dan ga ik volgend jaar hopelijk de memoires van mijn moeder schrijven, want ze heeft een gek leven gehad."
Ik vroeg me af hoe Phoenix op het pad van de filmregisseur was gekomen.
"Ik werk ongeveer drie jaar in de film. Meestal als choreograaf of stylist of visagist. Of gewoon als danser of acteur. Maar toen begon ik te produceren en assistent-regisseur te worden... En vorige week regisseerde ik mijn eerste nationale commercial voor de Duitse televisie. Dat was echt een raar, surrealistisch iets, maar het was geweldig... Het was voor een politieke partij, maar ze zijn een soort parodie op een politieke partij, dus in plaats van de reclamespot voor zichzelf te nemen, gaven ze hem aan Missie LevenslijnDat is een liefdadigheidsinstelling die Sea Rescue doet voor vluchtelingen die over de Middellandse Zee komen, en ze redden duizenden levens per jaar. Mijn vriendin Nina en ik hebben het samen geregisseerd, overlevenden geïnterviewd en vervolgens een choreografie gemaakt. Ik vond het supergaaf."
Ik was geïnteresseerd in Phoenix' reis van voor de lens naar achter de camera en hoe hun achtergrond als performer hun benadering van regisseren beïnvloedt.
"Het geeft je zeker het element om het lichaam echt te begrijpen. Met dansers en artiesten werken we vaak heel nauw samen met mensen die we niet kennen. We moeten ze aanraken en partnerwerk doen, dus je wordt in het diepe gegooid in de interactie met mensen. Daardoor krijg je meer gevoel voor hoe mensen met elkaar omgaan. Ik heb het gevoel dat dansers heel attent en voorzichtig zijn als het gaat om tactiele modaliteit en ruimtelijk bewustzijn, en ik denk dat dat veel geeft aan film."
Phoenix sprak vervolgens over hun verschillende benaderingen tussen live optredens en film.
"Theater is op een heel andere manier persoonlijk dan film. Je hebt het publiek bij je en het is allemaal in het moment. En ik hou er niet van om iets op een podium te maken. Al mijn werk doe ik in ruimtes waar het publiek heel dicht bij me kan zijn of deel kan uitmaken van de voorstelling. Ik houd niet van afscheiding."
Ik vroeg me af of er overkoepelende thema's of invloeden waren die de expressies van Phoenix over het hele spectrum van disciplines die ze verkennen, leidden.
"Veel van mijn werk komt voort uit mijn dansachtergrond. Maar ik was ook een kindacteur en ik heb altijd van schrijven gehouden. Dialogen, monologen, dat soort dingen. En zo veranderde mijn choreografisch werk langzaam in theatershows met een zware bewegingsbasis... Ik geloof dat mijn kunst altijd politiek, sociaal of economisch moet zijn en altijd een boodschap of een punt moet hebben dat uitdagend is, maar op een voetgangersmanier."
Daarna spraken we over een bijzonder betekenisvol werk van Phoenix.
"Ik heb vorig jaar een voorstelling gemaakt die ging over hoe ik seks heb ervaren in mijn leven, als queer persoon, en hoe ik omging met genderstereotypen. Deze voorstelling maakte deel uit van een vierdelige serie en toerde vervolgens door Duitsland en Polen... Twee van de voorstellingen zullen worden bewerkt tot mijn eerste speelfilm die gaat over polyamoreuze relaties die voortkomen uit queer origines, en hoe ze de concepten van heteronormatieve monogamie veranderen en uitdagen. En dus zal de film hierover gaan, maar met een vierde-dimensionaal sci-fi aspect, omdat ik echt geïnteresseerd ben in de concepten van tijd en tijdreizen."
We sloten af met een discussie over intellectuele waarden en Phoenix sprak zijn respect uit voor zowel het zoeken als het delen van kennis.
"Ik denk dat het grootste ding voor mij in het leven nu, ongeacht de kunst, onderwijs is. Zoveel mogelijk kennis vergaren en het dan proberen door te geven. Ik geloof echt dat ik een opvoedkundige ben, vooral als het gaat om trans-theorie, queer-theorie en zwarte cultuur. Ik weet dat ik geen zwarte ben, maar dat betekent dat ik meer dan wie ook zou moeten weten over zwarte geschiedenis en onderdrukking, omdat mijn privilege me toestaat daar geen deel van uit te maken. En dus doen we veel educatieve dingen met De Ziel Sauna - wat onze zwarte en queer non-profitorganisatie is. Voor mij is het superbelangrijk om kennis te vergaren en die op een respectvolle en aardige manier door te geven. Ik hou er niet van om op mensen neer te praten of om mensen zoals cis-gendered hetero witte mannen zich op de een of andere manier afgescheiden te laten voelen. Omdat het binnen queerness en feminisme allemaal draait om gelijkheid en gelijkwaardigheid."
Dank aan Phoenix voor het verhelderende gesprek. Je vindt hun links hieronder.
Phoenix' Instagram -- TobyLikesMILK -- De Ziel Sauna
--
Phoenix draagt de Olya Blouse & Vinnie Jurk.
Woorden & fotografie door runescape.
