Fotografisch kunstenaar, schrijver en danser. Kenny Sanggaat in zijn werk in op thema's die te zelden worden besproken in mainstream sferen. De complexe wisselwerking tussen mannelijkheid, seksualiteit en fetisjisme en de unieke spanningen waarmee je als zwarte man te maken krijgt als je deze concepten ervaart - Kenny's artistieke en fotografische stem is een sterke stem in het belangrijke, voortdurende discours rond deze ideeën.
Waarschijnlijk waren Kenny en ik al zo'n zeven jaar met elkaar verbonden op Instagram, waarbij we elkaars werk vanaf een digitale afstand in de gaten hielden, jaren voordat we er ook maar aan dachten om naar Berlijn te verhuizen. Het lot wilde echter dat we elkaar afgelopen zomer in de zijstraten van het Berlijnse Moabit toevallig tegenkwamen in de fysieke wereld. Na een paar koffie en gesprekken vond ik het niet meer dan passend om Kenny uit te nodigen in de studio om zijn sociaal georiënteerde artistieke praktijk te bespreken en met onze lezers te delen.
We spraken eerst over Kenny's geografisch verspreide opvoeding.
"Ik ben geboren in het Verenigd Koninkrijk, maar ik ben naar verschillende landen verhuisd vanwege de carrières van mijn ouders. Ik was een paar jaar in Senegal, een paar jaar in Koeweit, ik was in Chicago en ging toen naar de universiteit in Frankfurt. En hier zijn we dan, een paar jaar later... Het was echt fascinerend, maar ik denk dat ik nu pas op een punt ben dat ik het allemaal in me opneem, alle ervaringen voel die ik op die plaatsen heb opgedaan en zie hoe ze me hebben gevormd."
Hoewel hij duidelijk een persoon is met verschillende disciplines, lijkt het medium fotografie het verbindende baken te zijn voor Kenny en dus vroeg ik hem naar zijn persoonlijke relatie met fotografie.
"Het is een evolutie geweest. Ik zou zeggen dat ik meer een beeldend kunstenaar ben dan alleen een fotograaf... Want je begint met een camera en hoe meer ervaringen je in het leven opdoet, hoe meer je je blik diversifieert en hoe meer je openstaat voor ideeën en niet beperkt bent tot de elementen van de fotografie zelf. Dus ik probeer verschillende genres van kunst te integreren; architectuur, film, beweging, dans... Omdat ik vroeger een danser was, heeft dat de manier waarop ik mijn foto's maak beïnvloed, omdat ik probeer beweging in mijn beelden te verwerken en ze op die manier meer leven te geven."
Ik was enthousiast over Kenny's geschiedenis met dans.
"Als kind danste ik thuis en toen ben ik naar verschillende dansscholen gegaan... Ik deed vooral hiphop, maar toen ben ik ook overgegaan op andere soorten dans, zoals salsa en hedendaags."
Wat betekent dans voor jou? vroeg ik.
"Ik denk dat [dans] een van de dingen is die me gezond hield tijdens COVID. Het is iets waar ik altijd naar toe kan gaan voor een soort therapie."
Ik vroeg me af hoe de pandemie Kenny's artistieke praktijk nog meer heeft beïnvloed.
"Waar ik in het begin van de pandemie erg mee bezig was, was het creëren van werk over intimiteit. Omdat ik net naar Berlijn was verhuisd, was ik een nieuw persoon die vrienden probeerde te maken en dus was intimiteit een belangrijk onderdeel van mijn leven. En dat is iets waar we nooit echt over praten. En dus ben ik erg geïnteresseerd in het maken van werk over intimiteit en menselijk contact."
Ik wilde graag vragen naar Kenny's invloeden; welke stemmen, beelden en herinneringen zijn van invloed op het werk dat hij maakt.
"Persoonlijke ervaringen beïnvloeden hoe ik mijn werk maak; dingen waar ik als persoon mee te maken heb gehad. Het is voortgekomen uit het proberen mezelf te vinden als individu in de maatschappij - en als man - wat me heeft geleid tot een soort fotojournalistiek, waarbij ik eigenlijk kan praten over sociale kwesties die mij persoonlijk raken - zoals mijn lopende project over mannelijkheid."
Wat trekt je aan in het onderwerp mannelijkheid? Dat vroeg ik me af.
"Omdat ik op veel plaatsen ben opgegroeid en de perceptie van mannelijkheid op verschillende plaatsen heel verschillend is. En dat heeft me altijd gefascineerd, omdat ik denk dat mijn type mannelijkheid niet overeenkomt met de traditionele opvattingen over wat de maatschappij verwacht. Zoals een man die geïnteresseerd is in mode... En ik denk dat ik daarom geïnteresseerd ben geraakt in mannelijkheid en hoe mannen - vooral zwarte mannen - worden afgebeeld. In de mode, maar ook in de media."
"Als het gaat om de representatie van zwarte mannen in tijdschriften en cultuur, is het vaak dit ongenaakbare type persoon. Iemand die emotieloos is. Weergegeven door middel van geweld. En er is ook deze fetisjering van mannelijke zwarte lichamen die tot op de dag van vandaag een probleem is, waar je zwarte mannen hebt die worden uitgekleed, geobjectiveerd en hyperseksualiseerd in tijdschriften, waar ze geen zachte kant hebben... Ik denk dat dit heel contraproductief is voor zwarte mannen en de manier waarop de maatschappij naar hen kijkt, en ik denk dat dat de reden is waarom mensen tot op de dag van vandaag bang zijn voor zwarte mannen."
"Ik kijk naar hoe deze perceptie van zwarte mannen eigenlijk heeft veranderd hoe ze zichzelf zien. En ik kijk naar hoe hiphop zelf als genre zwarte mannen direct en indirect heeft beïnvloed. Van kleding, gedrag, hoe ze zich gedragen op straat en hoe de wereld zwarte mannen ziet door de lens van het genre."
"Als je zwart opgroeit, zijn er bepaalde gespreksonderwerpen die we niet veel bespreken in onze cultuur. En dus is er veel voor nodig om op het punt te komen dat je het vertrouwen hebt om over deze dingen te praten. Er is veel moed voor nodig om te zeggen 'Ik denk niet dat ik de traditionele man ben... Misschien voel ik me aangetrokken tot zowel vrouwen als mannen'... En dan word je gedwongen om je hele idee van mannelijkheid te heroverwegen, want voorheen dacht je dat je een man moest zijn die op een bepaalde manier loopt of bepaalde eigenschappen vertoont of op een bepaalde manier praat, en dus brengt het je op een heel complexe plek... En voor mij heb ik altijd gekeken naar wat ik voel over zulke onderwerpen en dat visueel gecommuniceerd."
Ik was benieuwd hoe Kenny dit proces van visueel communiceren zou kunnen verwoorden; van ideeën naar beelden.
"Om bijvoorbeeld architectuur te gebruiken die koud is en alleen staat, net als in een woestijn, om de boodschap over te brengen dat zwarte mannen zich in een woestijn kunnen voelen als het over deze onderwerpen gaat, omdat er geen oase van informatie is waar ze zich aan kunnen vasthouden. Vanuit cultureel oogpunt zijn deze antwoorden niet direct voorhanden."
Het is een betekenisvol, minder onderzocht onderwerp in het hedendaagse culturele gesprek en ik was benieuwd naar de reacties die Kenny kreeg op zijn uitingen over dit onderwerp.
"Het is verfrissend en verhelderend geweest... Ik krijg antwoorden voor mezelf, maar ik kan die ervaringen ook delen. En soms heb ik mensen die me DM'en of mailen en me vertellen hoe het bij hen aansloeg, wat geweldig is omdat mensen dan kunnen denken 'oh, misschien ben ik niet de enige die dit meemaakt'... Maar tegelijkertijd geeft het me de bevestiging dat er een probleem is en dat we meer stemmen nodig hebben."
Hoe ontwikkelt je eigen betrokkenheid bij het onderwerp zich?
"Naarmate ik me meer met het onderwerp bezighoud, denk ik niet dat ik de uitdrukking 'giftige mannelijkheid' nog langer wil gebruiken. Wat ik denk dat we kunnen doen is het anders formuleren en in plaats daarvan praten over progressieve mannelijkheid. Omdat ik denk dat het veel geïnternaliseerde trauma's en maatschappelijke problemen zijn die maken dat een man zich op een bepaalde manier gedraagt, en ik denk dat we kunnen proberen om de wortel van het probleem te vinden waarom al deze mannen agressief en giftig zijn met hun mannelijkheid, en we kunnen proberen om samen vooruitgang te boeken, in plaats van het hele probleem van deze persoon giftig te noemen."
"Het is ook belangrijk om te vermelden dat het niet alleen vrouwen zijn die de #MeToo beweging meemaakten, want op grote schaal werden ook mannen misbruikt en aangerand op hun werkplek, wat een ander probleem is omdat mannen er echt niet over kunnen praten."
Als afsluitende vraag wilde ik horen wat Kenny hoopvol stemt over dit lopende gesprek.
"Er zijn meer mensen die zich verdiepen in het onderwerp mannelijkheid dan voorheen. Meer mensen die naar buiten komen en zeggen 'Oh, dit is mij overkomen' - en we zijn in staat om erover te praten. Steeds meer mannen kunnen naar buiten komen en zich kwetsbaar opstellen. Dat is belangrijk voor de jongere generatie, zodat ze iemand hebben om zich aan te relateren en naar op te kijken... Zodat ze eerlijk kunnen zijn en zich niet hoeven te schamen."
Hartelijk dank aan Kenny. Je kunt hem vinden op Instagram.
--
Woorden door Ewan Waddell.
Fotografie door Ewan Waddell & met dank aan de kunstenaar.
