We zijn net verhuisd naar een appartement en onze ogen stonden open voor nieuwe kunstenaars en ontwerpers om ons nieuwe huis mee in te richten. We waren dan ook blij om te stuiten op de levendige expressies van schilder Filipp Jenikäe en wilden graag meer over hem te weten komen. We dachten dat onze serie Verhalen een passend excuus zou zijn om dat te doen en Filipp was zo vriendelijk om ons te vertellen waarom hij voor het eerst met het penseel aan de slag ging, hoe hij zich ontwikkelde als kunstenaar en zijn blijvende affiniteit met basketbal.
We spraken eerst over zijn stijl.
"Die is altijd in ontwikkeling. Ik begon met veel grote, abstracte canvas schilderijen, en nu word ik wat kleiner en realistischer en figuratief... Ik schilder eigenlijk van foto's en maak er dan mijn eigen versie van. Toen ik begon was het meer freestyle. Ik noemde het samplen. Ik nam elementen van schilderijen van verschillende kunstenaars die ik mooi vond. Het was heel effectief."
"De eerste albumhoes die ik schilderde was van Mos Def. Het was uit 1998 toen ik 11 jaar oud was. Ik was een grote fan van dit album... En toen probeerde ik gewoon meer covers te vinden die ik kon schilderen, en ik kwam Tyler, the Creator tegen, en toen vroeg een vriend van me of ik de albumhoes van Frank Ocean voor hem wilde doen, dus dat heb ik gedaan. En toen Skepta en Stevie Wonder onlangs."
Ik vond het interessant om te horen hoe Filipp in dit leven als kunstenaar terecht was gekomen, maar was toen verbaasd om te horen dat hij het schilderen pas de laatste paar jaar serieus had opgepakt.
"Ik wilde een print van David Hockney kopen voor in mijn woonkamer. Het motief was bomen, maar ik wilde iets groters. En het kostte 500 euro en ik had zoiets van, man, dat is te veel geld. Dus kocht ik canvas en kwasten en begon ik zelf te schilderen en ik vond het heel leuk om te doen."
"In die tijd speelde ik veel basketbal. Veel straatbasketbal, dus niet zozeer georganiseerd basketbal. En ik denk dat dat lange tijd mijn creatieve output was - want het is best creatief. Maar ik speelde veel, dus ik had altijd blessures, en het was een soort moment in de sport dat je voelt dat je langzamer en slechter en minder atletisch wordt, en ik had zoiets van wat ga ik doen? Dus toen had ik zoiets van, schilderen is cool. Dus ik begon het gewoon veel te doen en het was erg leuk voor me."
Speel je nog steeds basketbal? vroeg ik.
"Ja. Gisteren deed ik het eigenlijk voor het eerst sinds lange tijd en het voelde goed. Ik had niet zoveel pijn. Dus ja - ik ga het binnenkort weer doen."
Ik vroeg me af of er figuren in de basketbalwereld waren die een bijzondere betekenis voor hem hadden.
"Goede vraag... Toen ik jonger was, zoals in 1997, was dat Allen Iverson - rookie van het jaar. Gewoon omdat hij niet zo groot was - slechts 183. En hij was erg snel en een erg goede balbehandelaar. En hij bracht ook een soort modecultuur naar de NBA. Normaal gesproken moesten mensen die in de NBA werden opgesteld een pak dragen en zich netjes gedragen, maar hij deed dat niet. Hij bleef gewoon zichzelf, met zijn cornrows, en droeg gewoon de kleren die hij mooi vond."
We spraken verder over hoe hij de professionele kant van zijn artistieke leven navigeerde en hoe mensen zijn werk vonden.
"Verkopen met een galerie opent de poorten naar andere klantensecties - maar je hebt niet per se een galerie nodig. Je kunt gewoon naar buiten gaan en [het werk] aan mensen laten zien op Instagram. Ik verkoop prints via Instagram en het is leuk om die directe verbinding te hebben. Het is geweldig. Dit interview, bijvoorbeeld, komt door Instagram. En ik had een samenwerking met Adidas waarbij ik basketbalschilderijen maakte voor een goed doel dat vrouwenbasketbal in Duitsland stimuleert - en dat kwam ook door Instagram."
"Dan krijg je op een ander niveau onmiddellijk feedback. Stel dat je onzeker bent of iets goed is, dan is het soms fijn dat mensen commentaar kunnen geven en je kunnen opvrolijken of laten zien dat ze een werkstuk waar je je onzeker over voelde mooi vinden."
Ik vroeg Filipp hoe hij geïnspireerd kon blijven tijdens de verschillende sluitingen.
"Het was meer dat ik inspiratie haalde uit boeken en het internet. Niet zozeer van galerieën. Het was gewoon anders. Galeries zijn een andere ervaring. Je ziet de grootte, de vouw, de afmetingen, de compositie... Een foto van een schilderij ziet er gewoon anders uit dan het originele schilderij. Maar tijdens de pandemie was het meer dat je gewoon inspiratie kreeg van deze foto's."
Ik was benieuwd naar de ontwikkeling van Filipp's praktijk.
"In het begin was het gewoon vallen en opstaan. Maar nu wordt het wat slimmer. Ik heb nu veel geschilderd, dus ik weet wat niet gaat werken. Ik ben meer ervaren en dus denk ik minder experimenteel. Maar op een positieve manier. Ik verspil minder tijd en ben blijer met de resultaten. Het is een beetje meer gepland en een beetje slimmer - maar nog steeds intuïtief."
"Je hebt altijd van die ideeën over schilderijen. Ideeën van wat je zou kunnen schilderen. Het is interessant om te ontdekken wat je in de toekomst kunt schilderen. Alsof je aan een schilderij begint en je niet echt weet hoe het gaat eindigen en of het het resultaat wordt dat je verwachtte. Dat is altijd heel interessant."
Met dank aan Filipp. Je kunt hem vinden op Instagram.
