Weet je wanneer je een sculptuur ziet in een galerij die eruit ziet als een meubelstuk? Of wat meubels in een winkel die meer op een kunstwerk lijkt? En in beide contexten vraagt u zich af: Kan ik daar eigenlijk op zitten? Nou, dit is het grijze gebied waar Anton Defant's oefenen levens.
Anton is een intrigerende objectontwerper wiens werk zowel een gevoel van speelsheid als een gevoel van ernst belichaamt die op papier niet lijkt alsof het logisch zou zijn, maar op de een of andere manier wel. En dus hebben we hierover gesproken; Zijn ironische gevoeligheden, zijn gebruik van dagelijkse symbolen en zijn interesse in het deconstrueren van vooropgezette noties van objecten. Genieten.
Ik vroeg me eerst af hoe Anton zijn werk zou definiëren.
"Ik zou zeggen dat ik mezelf definieer als een objectontwerper; tussenproducten en beeldhouwkunst. Maar het hangt af van het project, en als ik een meer sculpturale aanpak, een meer conceptuele aanpak of een meer op gebruik gebaseerde aanpak kies."
"Tair" (links), "Basecamp Parijs"(rechts). (inclusief werk van @servusbenjamin)
Het werd duidelijk door het informele gesprek dat Anton twee kanten aan zijn praktijk heeft - het speelse en de serieuze. Ik wilde meer horen over elk van deze partijen.
"Het speelse spul is altijd meer een darmgevoelig project-en meer dom en ironisch. Als een zandbak of zoiets. En de andere projecten zijn meer als hersenprojecten-[ik] moeten door alle elementen nadenken en zeer zijn precies en solide. "
"Als ik alleen de serieuze dingen doe, voel ik me te zwaar. En dat is ook waarom ik momenteel probeer te achterhalen hoe ik beide kanten kan combineren. Omdat de ene [serieuze] kant het geld geeft - maar de andere Side geeft me een gevoel ... Met de onderbuikgevoel ben ik altijd als 'Oké, dat is grappig'. te Dood met dingen, maar gewoon een licht gevoel voor humor. En als ik dit gevoel heb, dan ben ik altijd als 'Oké, ik moet het doen'. "
"Ik probeer constant te denken: 'Hoe kan ik een structuur voor mezelf opbouwen om ruimte te maken voor alle speelse dingen, en ruimte en tijd te maken voor de meer serieuze dingen?'. Maar als ik het idee heb voor een Goed product, het heeft vaak beide kanten.Ballast", Heeft bijvoorbeeld beide partijen. Daarom vond ik het idee echt leuk."
"Ballast".
Ik wilde meer horen over deze vouwbank, "Ballast".
"Ik werkte eerder met kampeerstoelen - maar niemand raakt ooit kampeerstoelen aan omdat de contextualisering zo verbonden is met festivals of lage kwaliteit of lelijke producten. Maar ik denk dat het een heel mooi mechanisme is."
"Ik gebruik vrij vaak kant-en-klare in mijn werk [vooraf gemaakte producten als materiaal]. Ik probeer altijd low key dingen te vinden en coole, verfijnde of elegante objecten te maken. Net als de campingstoel. Het is een leuk product , maar het heeft ook deze kleine sfeer. begrip."
Ik vroeg me af hoe hij dit soort ideeën voedt.
"Ik heb deze notitiemap nu op mijn telefoon, als een enorme lijst met ideeën. Er staan nu veel gekke dingen op. Maar ik denk dat het een goed idee is als ik al iets in drie woorden kan beschrijven voordat ik zelfs begin -Zoals 'A-Foldable-Sofa'. "
Ik was nieuwsgierig om meer te leren over wat meer terugkerende intenties of benaderingen in zijn projecten.
"Ik probeer symbolen of alledaagse objecten te vinden die ik kan draaien of waardevoller kunnen maken. Het is veel leuker en interessant om deze dingen te nemen dan dingen te denken. ze tot één ding. "
"Ik probeer altijd een object te vinden dat de potentieel Om een geavanceerd ontwerpproduct te worden - maar het is de manier waarop het wordt geproduceerd of hoe de bijbehorende dat niet een ontwerpproduct maakt. Misschien zouden andere mensen het niet herkennen, maar als ik het probeer te doorzien, en als ik dingen kan samenstellen om het eleganter dan smakeloos te laten lijken, dan heb ik het. Ik denk dat het ook een manier van collageren is. Ik denk dat als ik naar mijn werk kijk, het altijd gaat over het verzamelen van verschillende werelden. "
"Megamix".
Anton illustreerde verder met het illustreren van deze conceptuele aanpak door enkele van zijn eerdere projecten.
"Ik heb dit gedaan Megamix serie. Het zijn gewoon gewone IKEA -vazen - de goedkoopste die je kunt krijgen. Ik maakte gipsvormen van [hen], sneed ze in tweeën en combineerde ze opnieuw. Dan plotseling - uit de vaas die je al honderd keer in flats van je vrienden hebt gezien - wordt er deze rare collage van die objecten. "
"Veiligheidsdeken".
"Ik deed deze ene tentoonstelling genaamd Veiligheidsdeken En het was gewoon het onderwerp van speelgoed - knuffelig speelgoed. Het ging allemaal om ambivalente gevoelens tegenover toneelstuk. De schadelijke kant en de vreugdevolle kant. Ik deed deze gemengde objecten - bijvoorbeeld een vensterdeken - maar in plaats van u volledig te bedekken, heeft het een venster uitgesneden, zodat de persoon wordt blootgesteld; als een voyeuristische benadering van de deken. "
"In die tentoonstelling had ik ook deze grote elektriciteitstorens maar gemaakt van echt zachte wol. En ik had deze trui -kabelhandpoppen. Ik probeerde symbolen te nemen die je kent uit een meer koude of schadelijke omgeving, zoals met elektriciteit en spanning, en integreren ze in het spel, om een ambivalente speeltuin van gevaarlijke dingen te maken. "
"De beste vriend van de mens".
"Ik werkte veel met een vriend, Benjamin Nagy, en we deden deze klassieke witte plastic stoelen in elke tuin - maar we hebben ze harig gemaakt. We hadden tapijt en we hebben het er gewoon heel soepel op gelijmd, dus uiteindelijk had je deze bekende stoel met deze iconische vorm, maar het heeft haar. En we hebben het ook gedaan met deze antieke tafels met gebogen benen, dus deze bekende klassieker werd als een wezen of een hond-daarom hebben we het genoemd De beste vriend van de mens; Spelen met noties van meubels als dienaar en de Biedermayer -periode waarin deze tabellen werden gebruikt. "
Als laatste opmerking was ik geïnteresseerd om te horen hoe Anton wil dat anderen zijn werk ervaren.
"Een man die ik kort ontmoette toen ik naar Berlijn verhuisde, zei: 'Ik vind je werk leuk omdat het dumb-smart is'. En dat is me vastgehouden omdat ja, dat is een zeer korte uitleg van wat ik leuk vind. Want als de domheid slim wordt , het wordt elegant en zelfbewust.
Bedankt aan Anton. U kunt zijn links hieronder vinden.
Interview en portretten door Ewan Waddell.
Inclusief werk van @servusbenjamin
Objectfoto's: Werkstätte für digitale Fotografie der Universität für Angewandte Künste Wien; Nikolaus Kuklakis.
