Deze week hebben we gesproken Gala Lillian Glotzbach -Een jonge, in Berlijn geboren schilder wiens dromerige composities een paar weken geleden in het oog op Instagram trokken. Ondanks dat het in de voorbereiding was op haar aankomende solotentoonstelling, was Gala zo vriendelijk om ons in haar studio te hosten voor een groene thee en een heerlijk gesprek over haar praktijk. We spraken over de cathartische maar uitputtende kwaliteiten van haar introspectieve uitdrukkingen, de evolutie van haar kleurenpaletten en haar connectie met haar Caribische wortels.
Ik vroeg eerst naar de betekenis achter de komende tentoonstelling van Gala.
“De titel heeft dorst naar een verre rivier, en het is een tekst uit een Sade -nummer. Ik voel me geïnspireerd door deze zin omdat ik het gevoel heb dat mijn eigen werk veel te maken heeft met verlangen en proberen een plek te vinden om te kalmeren - deze verre rivier. Ik verbind de rivier met het reinigen van de ziel. Dat is mijn grootste droom - om eindelijk op de een of andere manier gereinigd te zijn. Om mijn verleden achter te laten, geef het een ruimte, maar nog steeds dorst en meer van het leven willen. Ik word zo geïnspireerd door mensen die praten over hun verleden en hun leven, en dat is wat ik wil bereiken - iemand zijn waar anderen naar zich willen verhouden; Proberen zich niet te verbergen. "
Ik was geïnteresseerd om te horen over haar emotionele relatie met haar praktijk.
“Het kan soms heel leeg zijn omdat ik in mijn verleden graaf. Het gaat om mijn Kindertijd, mijn ervaringen en het verwerken van veel emoties. Daarom heb ik het gevoel dat ik moet wat ambitie hebben om 's ochtends op te staan en naar de studio te gaan om na te denken Over trauma's uit het verleden omdat het heel, heel uitputtend kan zijn. Maar als je de balans krijgt Uist en je weet waarom je het doet, het kan ook zeer de moeite waard zijn. "
Ik vroeg me af hoe ze dit "aftappende" bijwerking van haar uitdrukking navigeert.
“Ik zou zeggen dat het gewoon tijd nodig heeft ... ik slaap veel en kijk films, lees en praat met mijn vrienden. Het kan goede afleidingen zijn, maar ik wil niet constant worden afgeleid. Het is gezond voor mij om deze dingen ook te doen en dan terug te komen [naar schilderen] met een ander perspectief. "
Vervolgens hebben we de meer positieve, cathartische kant van de munt besproken.
"Het is opgelucht, want als ik teken en denk aan ervaringen uit het verleden, kan ik deze gevoelens begrijpen die ik beter heb. Ik denk echt dat mijn borstel een uitbreiding van de ziel is. De kleuren die voor me verschijnen zijn gekozen. "
Ik was toen nieuwsgierig of haar werk altijd deze intens introspectieve toon had.
"Niet altijd. Vroeger geniet ik van het gebruik van veel kleuren toen ik begon. Ik heb veel kleurrijke en fantastische dingen getekend. Ik heb het gevoel dat ik dat nog steeds op een bepaalde manier doe, maar de kleuren zijn veranderd. Het is niet eens zoals ik het expres deed, het is hoe mijn ziel zich op dit moment voelt. En ik probeer het op een echt authentieke manier uit te laten. "
"Ik wil geen kunst maken die decoratief is of gewoon leuk om naar te kijken. Ik weet dat mijn kunst in zekere zin erg donker is, maar ik wil gewoon eerlijk zijn en mijn waarheid vertellen ... Ik draag graag kleurrijke kleding, en ik ben graag warm. Mensen vertellen me dat ik erg blij en glimlachend ben. "
"Ik heb altijd veel over mijn gevoelens gesproken en ik begon naar therapie toen ik heel jong was. Ik raakte net gewend om veel na te denken over dingen. Voor mij was dat altijd belangrijk. Ik denk dat de beste manier van genezing het begrijpen en uitdrukken is. Ik zeg niet dat het dan gewoon wegvliegt, maar ik denk dat het voor mij echt belangrijk is om het een ruimte te geven en deze gevoelens te laten zien als ‘Oké, je kunt daar blijven. Ik ga verder '. Dit is echt mijn manier om met het verleden om te gaan. Voor mij is het ook belangrijk om goed te eten en voor mijn lichaam te zorgen en veel te bewegen. Ik ben altijd dansen geweest. Ik zou ook graag meer performance -kunst willen krijgen, maar ik denk dat ik nu gewoon met schilderen ben. "
Gala sprak toen over haar invloeden.
“De kunstbeweging waar ik me het meest mee verbonden voel, is surrealisme. Ik zou niet zeggen dat mijn schilderijen typische surrealistische schilderijen zijn, maar ik moet zeggen dat ik denk dat het de categorie is waarmee ik me het meest identificeer. Ik hou van dit soort kijk op het brengen van dingen naar een dieper niveau en een soort van overstappen van de realiteit naar deze droomstaat. Ik heb veel gewerkt met het onbewuste, en ik realiseerde me hoe de onbewuste niveaus zo luid kunnen zijn op een manier waarop we ze moeten kalmeren. "
Ik was ook nieuwsgierig naar inspiratiebronnen buiten de wereld van schilderen.
"Iets dat ook een heel grote invloed is, is gewoon in de natuur zijn. Dit is de puurste vorm van leven en het is echt inspirerend voor mij ... ook, een performance -kunstenaar, Ana Mendieta. Ze stierf in 1985, ze is ook een Cubaanse kunstenaar en voor mij is het echt leuk om een kunstenaar uit het Caribisch gebied te hebben, omdat ik uit Trinidad en Tobago kom, en er is helemaal niet veel vertegenwoordiging - slechts een paar. Dus toen ik haar ontdekte, was het zo leuk om een kunstenaar te hebben waar ik echt mee kon omgaan. '
Als afscheidsvraag vroeg ik me af of er een bepaald gevoel was dat Gala wilde oproepen in degenen die haar werk bekijken.
"De beste complimenten die ik krijg zijn mensen die zeggen:" Dit herinnert me aan een plaats ", of:" Dit herinnert me aan het gevoel dat ik niet onder woorden kon brengen ", en 'dit is op de een of andere manier moeilijk om naar te kijken , maar ik kan niet wegkijken '... dat is wat ik wil doen; Om deze zeer intense emoties een ruimte te geven, en ik wil dat mensen denken aan hun emoties. '
Bedankt aan Gala. Je kunt het werk van Gala volgende week in het fysieke rijk ervaren op haar solo -tentoonstelling, georganiseerd door Art House Rising.
Instagram -- Solo -tentoonstelling.
Woorden en portretten door Ewan Waddell.
