Massimiliano Corteselli werd onlangs aan mij geïntroduceerd door een goede vriend, en tijdens het delen van een bier een paar weken geleden in Prenzlauer Berg, vertelde hij me over zijn project dat bosbranden in Zuid -Italië documenteerde. Toen hij me enkele foto's op zijn telefoon liet zien, was ik echter verrast en geïntrigeerd door de vreemde en gevarieerde conceptuele benaderingen die hij had onderzocht om deze composities te maken. Ik was geïnteresseerd om meer te horen over de praktijk van Massi - in een iets meer nuchtere geest - en gelukkig was hij zo vriendelijk om me uit te nodigen in zijn studio om met koffie te praten en me enkele van zijn prints te laten zien.
We spraken eerst over de geografisch gesplinterde opvoeding van Massi.
“Ik ben geboren in Tivoli - een kleine stad van dertig kilometer van Rome - en toen ik een jaar oud was, verhuisden we naar West -Duitsland en ging ik daar naar de kleuterschool. Daarna zijn we vijf jaar naar Berlijn verhuisd en vervolgens twee jaar terug naar Rome. Daarna verhuisden we naar dit kleine stadje in het centrum van Duitsland. Ik haatte het daar echt. Honderdduizend mensen Max en super conservatief. Het hele leven is behoorlijk ‘preset’ - iedereen leeft het leven van zijn ouders. Het is als een herhaling en een herhaling en een herhaling. Ik haatte het zo erg. En toen verhuisden we een paar maanden naar München voor mijn universiteit, en toen verhuisde ik in 2013 naar Berlijn ... Ik zou zeggen dat ik uit Berlijn kom. "
Ik was nieuwsgierig naar zijn accent, omdat, ondanks dat ik vooral in Duitsland had gewoond, zijn accent meer Italiaans klonk dan Deutsche. Ik vroeg me af met welk land hij het meest identificeerde.
“Ik was waarschijnlijk altijd op zoek naar een verbinding met Italië. Omdat ik me een beetje anders voelde in Italië en niet volledig geïntegreerd in de cultuur. Ik was op zoek naar een plek om bij te horen. En ik vond het echt niet ... Ik had zoveel nodig om me als kind vast te houden omdat we zoveel verhuisden. Ik had wat structuur nodig. Maar in Italië was ik een Duitse kerel en in Duitsland was ik een Italiaanse man. Dus ja, het was echt moeilijk om mezelf ergens te positioneren. "
Ik vroeg me af hoe hij het woord 'thuis' zou definiëren.
“Ik denk dat je ergens het gevoel hebt dat je jezelf cultureel kunt identificeren met een plek en een mentaliteit. Dus voor mij, misschien Berlijn ... maar, cultureel, in bepaalde opzichten, zit het niet echt in mijn DNA. Alsof ik absoluut het gevoel heb dat ik Italiaans ben en deze Duitse cultuur niet van mij is. Maar nogmaals, Berlijn is een beetje anders [dan Duitsland]. "
Hoe heb je vervolgens de artistieke kant van je identiteit ontdekt?
"Dat is echt een goede vraag ... ik heb in het begin het verkeerde gedaan. Ik heb geschiedenis en Latijn gestudeerd. Ik wist echt niet wat ik moest doen of wie ik ben. Ik voelde me als een complete alien. Omdat ik [studeerde] met deze mensen die een echte houding van rivaliteit hadden. Deze echt competitieve situatie. Ik haatte het echt en dus was ik oké, weet je wat? Ik wil gewoon niets doen. "
“Dus ik stopte met studeren en begon in een bar te werken om wat geld te krijgen. Ik wilde naar Azië gaan om gewoon te reizen en plaatsen te zien. Verschillende culturen. Dus ik reisde rond en het was gewoon natuurlijk voor mij om de camera op te pakken en te fotograferen wat ik zag. Ik was een beetje aan het verkennen van de mogelijkheden om te communiceren en ik had zoiets van, wauw, ik kan echt met mensen praten zonder met ze te praten. "
“Ik communiceerde thuis met mijn vrienden via mijn foto's, en ze reageerden op de foto's en schreven erover. Het was zo interessant. En zo begon het allemaal. Het was gewoon dit natuurlijke proces om te willen documenteren wat ik zag. En het legde een beetje de basis voor wat ik nu doe. "
Blijven foto's van Azië in gedachten?
"Zeker. Er is een foto van een vallei. Het meest krankzinnige landschap. Vierduizend meter hoogte in de bergen ten noorden van India, meestal bevolkt door Tibetaanse vluchtelingen. Om daar te komen, moet je een bus nemen die vierentwintig uur duurt, en soms heb je deze aardverschuivingen en kun je niet lopen omdat het 's nachts zo ijskoud is en er geen water is omdat het een woestijn is. Je zou echt kunnen sterven ... maar het was het mooiste kleine dorp met deze mensen met kleine tuinen, en om je heen hebben 360 graden van zesduizend meter hoge bergen ... en dus ging ik naar de weg naar Hitchhike naar een klooster maar op het kruispunt, Niemand ging goed [naar het klooster], dus begon ik te lopen - wat een stom idee was omdat het een enorme verdomde berg was en het al 13.00 uur was of zoiets. Maar toen kwam er eindelijk een auto en ik was zoals oh mijn god, breng me alsjeblieft naar het klooster ... Ik kwam daar aan en deze monniken kookten voor me en gaven me deze kamer en het was prachtig. Ik heb samen met de monniken ontbeten, en toen maakte ik een wandeling en nam dit landschapsfoto dat de vallei toont waar ik lifte ... dit is een echt dierbare foto voor mij. Er is een prachtige weerspiegeling van de kleine rivier op de bodem van de vallei, en het doet me gewoon denken aan de drukte die ik deed om naar deze plek te komen. Het is als ‘wow’, ik kan er zijn, maar ook hier zijn. En er zijn zoveel meer realiteiten te ervaren. Dus zo mooi. Een van de vele wilde verhalen. "
Met dank aan de kunstenaar.
Het lijkt erop dat je per ongeluk documentaire fotografie op een zeer persoonlijke manier hebt ontdekt. Wat was uw begrip van de discipline voordat u reist?
"Ik kreeg niet echt veel geleerd over kunst of literatuur toen ik een kind was. Ik kom uit een arbeidersfamilie - mijn moeders kant zijn herders. Mijn eigen interesses kwamen eigenlijk in de twintig. Ik heb altijd gedacht dat ik zo slecht ben in tekenen dat ik helemaal geen kunstenaar ben. Maar toen leerde ik dat creativiteit geen geboorterecht is, noodzakelijkerwijs. Met sommige mensen, uiteraard, ja - maar het kan ook zijn alsof je naar de sportschool gaat; Een praktijk die je elke dag doet. "
“Ik reisde acht maanden, en dit proces om mezelf onder te dompelen in deze nieuwe realiteiten en het ontdekken van nieuwe manieren van leven is in feite wat mijn interesse in documentaire fotografie deed groeien. Dit waren mijn ervaringen en het voelde natuurlijk voor mij om ze te documenteren ... Nu heb ik het erover, het is zo duidelijk, toch? Dat ik een culturele identiteit miste, dus het werd een interesse voor mij om er ergens anders een te zoeken - zonder het duidelijk te leven, maar alleen het observeren en koesteren van de stabiliteit die het kan geven. "
Ik vroeg me af waarom het fotografie was, met name dat Massi aangenomen was als zijn documentatietool.
"Het is een goede vraag ... Ik heb altijd het gevoel dat [fotografie] me echt op een heel persoonlijke manier heeft geraakt. Een manier die films of andere vormen van documenteren nooit deden. De mogelijkheid om je alles op één foto te vertellen ... zelfs als mijn eigen fotografie niet zo werkt. Het werkt meer als een verhaal. Maar in een fotografieboek kan het kijken naar een enkele foto me echt slaan. Ik weet het niet. Ik kan je niet vertellen waarom. Het is heel intuïtief. "
Hoe ben je begonnen met het ontwikkelen van je praktijk?
“Toen ik terugkwam [uit reizen], dacht ik: oké, hoe kan ik dit naar het volgende niveau brengen? Dus begon ik gewoon veel te lezen en films te kijken en naar werken van andere mensen te kijken. Gewoon echt leren. En toen solliciteerde ik op een Berlijnse school voor documentaire fotografie en alles veranderde. Ik had zo'n sterke uitwisseling met andere mensen. Het leek meer op een gezin waar u het proces van anderen observeert en kunt delen wat u wilt. Echt persoonlijke dingen. "
Ik wilde meer leren over het portretwerk van Massi.
"Ik denk dat wat ik met portretten zoekt, een verband is met een persoon. Omdat dat is wat ik altijd voelde, was het ontbreken van mijn leven. Ik heb dit project gedaan om naakte mensen te fotograferen, wat voor mij, het is het meest intieme. Intiemer dan seks of iets is iemand die je vertrouwt en zijn kleding verwijdert en hun lichaam laat zien zoals het is, zonder enige barrière. En dat is zo mooi om dan dat fragiele aspect van het karakter van een persoon te fotograferen. Ik ontmoet deze mensen vaak voordat ik fotografeer en er zijn veel gesprekken. Het gaat om een heel proces om elkaar te leren kennen en elkaar te vertrouwen. "
Ik vroeg me af hoe hij deze onderwerpen kiest.
"Het gaat niet om de manier waarop ze eruit zien. Helemaal niet. Het is echt de sfeer die ze me geven. Meestal is het wanneer ik het gevoel heb dat er een grote barrière is in de manier waarop ze handelen of spreken. Alsof er iets veel meer delicater en dieper is. En die barrière breekt weg als ze naakt worden. '
Is er een enkele conceptuele thread die u door al uw verschillende werken kunt traceren?
“Waarschijnlijk de eenzaamheid van in deze wereld zijn. Een gevoel van betekenis vinden en dat alles ... zoals de inspanningen die je elke dag moet doen en leren dat je het allemaal zelf moet doen. Dat is waarschijnlijk de draad. "
Met dank aan de kunstenaar.
Waar is uw project dat bosbranden in Zuid -Italië documenteerde, vandaan?
"Het zijn niet alleen de bosbranden voor mij. Ik wilde het culturele aspect van Italië verkennen. Het is dit erfgoed dat met de vuren verloren gaat. De tradities en deze manieren van leven van Zuid -Italiaanse mensen die veranderen met dit natuurlijke - of niet natuurlijke - fenomeen. En daarmee, het verkennen van mijn eigen cultuur en proberen een verbinding te vinden, om dichter bij iets te komen dat ik als kind niet echt kon ervaren. "
"Het gaat niet veel om politiek. Voor mij is het iets dat je op dit moment niet kunt zien in de landschappen van Italië. Het is iets zo dominant en treft zoveel mensen, dus het is iets waar we over moeten spreken. Ik bedoel, een maand geleden, als je bij het Colosseum stond, zag je een hoge rooktoren in de verte omdat er een enorm natuurbrand was op slechts tien kilometer van het stadscentrum. En ze worden steeds dichter bij stedelijke ruimtes, en het beïnvloedt de hele samenleving in Zuid -Italië en dicteren ook de manieren waarop bepaalde landbouw dingen gebeuren. "
Met dank aan de kunstenaar.
“Er waren altijd bosbranden in Italië. Maar de aard van bosbranden is altijd door de mens gemaakt. Mensen zetten het vuur in of er is een probleem met een auto of een gastank. Iets altijd gerelateerd aan mensen. En in de afgelopen vijftien jaar zijn ze steeds meer en meer. Het is dus zeker gekoppeld aan klimaatverandering, maar niet in een directe vorm. "
“Mensen doen het zo vaak met opzet omdat ze proberen landbouwgrond te creëren. Of ze doen het uit wraak - een heel groot probleem, vooral in Sardinië. Wanneer de schapen bijvoorbeeld naar een naburig land van iemand anders gaan, kan het echt serieus zijn ... er zijn gevechten en mensen die elkaar vermoorden. Het veroorzaakt echt oude gevoelens en emoties van de menselijke natuur. ”
"Een van de foto's die ik op Sardinië heb gemaakt, is van deze man gekleed in schapenbont. Het is een traditie die ze doen op festiviteiten om de duivel op te roepen, en voor mij is het dit symbool van wat er nu gebeurt in hun cultuur. Het is alsof het nergens vandaan komt, het is geworteld in hun psyche en in hun emoties ... en ook bij ons zijn al deze uitdagingen waarmee we worden geconfronteerd een weerspiegeling van wat we naar binnen dragen. Het is dus in zekere zin ook behoorlijk spiritueel werk. Het gaat om relaties tussen mensen en landschappen, innerlijke werelden en buitenwerelden. "
Bedankt aan Massi. U kunt zijn links hieronder vinden.
Woorden en kunstenaarportretten door Ewan Waddell.
Fotografie met dank aan de kunstenaar.
