Aan de staartuiteinde van zijn laatste show, "No Church Wild" bij Dittrich & Schlechtiem, We hebben de kans gekregen om langs te komen op Angolan-Bord, Lissabon-verhoogde en nu in Berlijn gevestigde expressionistische schilder, Ál varo tavares d'Uilherme. We spraken over zijn tumultueuze pad in het leven van een kunstenaar, ervaringen uit zijn vroegere dagen en zijn hedendaagse relatie met zijn praktijk.
We openden ons gesprek over de relatie van Ál Varo met Berlijn en hoe hij hier terechtkwam.
"Je komt naar Berlijn, je ziet deze stad en je kunt experimenteren en onderzoeken met dit soort vrijheid. Je probeert dingen. Omdat Berlijn niet als een emotionele stad is. Het is niet als een sentimentele, poëtische plek. Daar is Een poëzie in deze brutalistische, architectuur, deze grijsheid, maar het is heel eenvoudig. Als je uit Lissabon komt waar kastelen en heuvels zijn en je hebt al deze prachtige uitzichten en bomen, is het romanticisatie. Maar dan ben je geboren in Angola, weet je, burgeroorlog. Dus je woont in dit soort parallelle omgeving waar je een periferie -personage bent. "
"Ik zie het als drie fasen; drie handelingen. De jeugdbenadering van de burgeroorlog, en dan de tweede handeling die je Lissabon hebt, waar je ouders emigreerden, en de derde handeling is een plaats van jouw Kiezen waar Jij wil zijn en blijven. En Berlijn in 2018 was absoluut die plek. Maar je weet het niet als je op straat slaapt. Al deze clichés. Romantisaties, vicitimisaties en wat een kunstenaar kan zijn of doen. Maar soms heb je echt geen opties. Je moet jezelf in een positie plaatsen van hoe je dit van nul gaat bouwen en naar een plek gaan waar mensen je werk kunnen zien. Het is eigenlijk Tom Cruise en missie onmogelijk; Ik moet deze mentaliteit maken; zelfbepalen. Creëer een financiële manier om te slapen. "
"Ik ben erg gevoelig en persoonlijk en emotioneel expressief. En ik zie dit niet als een zwakte. Ik voel me alsof het mooi is om menselijke gevoelens te hebben. En daaruit kun je uiten wat is. Dat is alles wat ik weet. Maar dan weet ik het ook niet. En ik vind het leuk om in deze posities te zijn om niet te weten, dus ik leer altijd iets. Dan gaat het in het werk en beïnvloedt het veel. "
Op een gegeven moment, in zijn vroege dagen van Berlijn, zei Ál Varo dat hij zelfs op zoek was naar het afval van de kunstacademie naar schatten.
'Omdat je het weet, kunnen ze een aantal coole dingen geven? Misschien vind je Sneakers, AirMax, zoals wat deze mensen verdomme doen? Ik had het gevoel dat deze afval echt was zoals mijn oase in de woestijn ... toen merkte de leraar op, 'Hé, wil je studeren in UDK?'. Ik zou het graag willen, maar ik heb geen papieren. "
Dus je kon daar niet studeren? Ik heb gevraagd.
"Ik heb twee lessen bekeken. Maar school was nooit voor mij. Ik had altijd iets met de leraren waar ik ze iets zou vragen en ze zouden boos op me worden. Ik maakte vroeger naakten voor [de leraar]. Als pornografische scènes . . "
Ik vroeg me af of hij zich altijd gedwongen voelde om het pad van de kunstenaar te volgen.
"Ik heb het altijd geweten sinds ik acht jaar oud was. Omdat je acht jaar oud bent, begint je te schilderen en waarschijnlijk muziek te maken. Het is wanneer het je aandacht begint te roepen."
Ál Varo vertelde toen het verhaal van het eerste moment dat hij iemand anders ervoer die zijn werk diep ervoer, in een trein uit Lissabon om 1 uur.
"Ik zie dit meisje pizza eten en ik vraag om een plakje pizza te hebben en ze zei:" Ik heb eigenlijk al gegeten zodat je de andere plakjes kunt hebben ". Dus ik at de pizza en dan teken ik op de doos , op het karton ... dan plotseling op de trein, tien meter afstand, deze kerel, neuken groot, knoeien met iedereen in de trein, hij kwam naar me toe en neemt het stuk karton. Het leven daagt je altijd uit met karakters, weet je? Piraten, zeemeerminnen, tovenaars. "
'Dus ik kijk naar hem en hij stopt. Hij staart naar het karton. Drie seconden, vier seconden. Hij gooide het niet in het afval of niets. Hij kijkt echt! Niemand gelooft deze shit. De homie kwam terug met het karton, hij komt dicht bij me. Hij knuffelt me. Huilen. Dus ik heb het gevoel, Hé, ik ben op een missie. "
"Ik ben nooit in de comfortzone. Ik blijf gewoon werken, werk meer. Dat is het hele perspectief dat ik heb. Ik zou het geweldig vinden als de werken over de hele wereld kunnen zijn."
Wat is uw relatie met uw schilderijen? Ik vroeg het scherp.
'Ik vind het leuk om plezier te hebben met het werk. Ik dans met ze. Ik praat met ze. Het is als een kat. Ze spreken niet, maar ze zeggen veel. Soms is dat wat er gebeurt met de schilderijen. Ze' Ik spreek tegen je. Ik probeer heel dichtbij te zijn, maar geef ze tegelijkertijd hun ruimte om te schitteren;
'Ik denk aan het creëren van een leger. De schilderijen zijn mijn leger, weet je? Ik ben de commandant. Dus soms als het de show komt, moet ik de schilderijen vertellen, naar hen kijken:' Jullie zijn er klaar voor?! De show is komt eraan!'."
Als afscheidsvraag was ik benieuwd hoe de kunstenaar zelf zijn werk ervaart, en hoe hij anderen zou willen.
"Het is best luidruchtig, maar heeft momenten van stilte. Ik denk aan hoe een blinde naar mijn werk zou kijken. Hoe het de visie van een blinde zou kunnen wakker maken. Omdat ik een voorrecht moet zien. Ik weet wat schoonheid is. Je weet misschien wat schoonheid is. en denk: Als een blinde mijn schilderij ziet, hoe gaan ze dan weten dat het mooi is of niet? Ik heb echt een voorrecht om te zien en te weten wat schoonheid is, en ik denk dat ik gewoon wil uitdagen wat schoonheid kan zijn; Wat is waar, wat is nep. Ik wil uitbreiden wat de mogelijkheden zijn om te creëren. Ik denk dat dit erg belangrijk voor mij is. Maar ik heb nog steeds het gevoel dat ik nog niet ben begonnen. "
Bedankt aan Ál Varo. U kunt zijn links hieronder vinden.
Woorden en portretten door Ewan Waddell.
