Een paar weken geleden, de in de Krim geboren kunsthistoricus en curator Valeria Schiller kwam door de studio om haar verhaal over het ontsnappen aan Rusland twee keer met ons te delen, en haar gevoelens over de huidige oorlog in haar thuisland.
***
Hieronder staan enkele links naar manieren waarop u nu kunt helpen.
Als u via donaties wilt ondersteunen, kunt u dit hier doen.
Als u vluchtelingen wilt hosten, kunt u hier meer informatie vinden.
Zie deze website om andere manieren te leren om Oekraïne als buitenlander te helpen.
En als je kent over verhalen of individuen waarvan je denkt dat ze op ons platform moeten worden gehoord, Neem contact met ons op.
Balaklava, Sevastopol, Crima, 2021
"De laatste maanden had ik angst, en het groeide en groeide - maar ik kom uit de Krim - dus ik heb al twee keer uit Rusland geleid en misschien heb ik gewoon deze PTSS van de Krim. Maar ik was voorbereid op alles wat er gebeurde, en hoewel ik geschokt was, toen het gebeurde, voelde ik me ook een beetje opgelucht - zoals ‘Ik ben niet gek’. En natuurlijk, de oorlog, dit is het ergste dat zou kunnen gebeuren. Maar nu was het tenminste alsof, oké, het begon. Nu kan ik handelen. "
“Ik woonde op de Krim en ik begon op afstand in Kiev in 2011, voor kunstgeschiedenis, en toen dit hele ding in 2014 gebeurde, verhuisde ik [naar Kiev] en begon ik voor te werken Pinchukartcentre, dat is een van de grootste hedendaagse kunstcentra in Oost -Europa. Het was een zeer goede plek om te werken en ik werkte daar bijna vijf jaar. Van gids en bibliothecaris tot associate onderzoeker en junior curator ... dus dat was erg leuk. Maar toen besloot ik te vertrekken en kunstgeschiedenis te onderwijzen, wat ook super cool was. Het is een niet-gouvernementele organisatie en het belangrijkste idee was om mensen uit te nodigen om te onderwijzen die al een goede reputatie hadden of al een creatief bureau hebben of iets in Kyiv, zodat studenten connecties met hen konden krijgen. Het was erg cool. "
Kyiv, Oekraïne, 2021
'Dus ik was voorbereid. Ik had mijn koffer volledig verpakt. Mijn moeder geloofde het niet, maar mijn vader geloofde. Maar ja, mijn moeder was niet voorbereid. Het is een beetje moeilijk voor haar om alles te accepteren ... 's ochtends belde mijn vader me om vijf uur. Ik denk dat ik misschien 3 uur in slaap ben gevallen, maar om vijf uur was het al begonnen. En toen hoorde ik explosies. Er was overal een waas van explosies. Er waren zoveel mensen bij het benzinestation; Een absolute massa met zoveel auto's daar. '
“Dus we begonnen net te vertrekken in de richting van Polen. Maar ook, tegelijkertijd tijdens het vertrekken en vrij onverwacht voor mezelf was ik alsof misschien alles in orde is? Misschien moet ik blijven? Ik denk dat deze aarzeling voortkomt uit twee angsten die met elkaar vechten: angst om te vertrekken en angst om te blijven. Je hebt gewoon deze gedachten zoals misschien het over twee uur klaar is. Omdat dit in de Krim gebeurde. Russen vielen net binnen en de Krim capituleerde, dus het was mogelijk om nog later het huis te verlaten. Maar hoe dan ook, mijn ouders en ik verlieten [Krim] omdat we niet het ene land wilden tolereren dat een ander binnenviel. Maar natuurlijk waren Kyiv en de Krim onvergelijkbaar in de hoeveelheid Russische propaganda -aanhangers, dus dat kon er niets aan gebeuren. "
Sevastopol, Crima, 2021
"We kwamen bij de grens, maar mannen kunnen niet vertrekken, dus mijn vader bleef daar. Maar ik denk niet dat hij toch zou vertrekken omdat hij nu zijn missie voelt en humanitaire hulp in de oorlogszone brengt. Hij verzamelt humanitaire hulp uit Polen en helpt ook van dorpelingen uit het westen van Oekraïne die veel van hun aardappelen en conserven geven, en hij is gewoon met zijn vrienden die het allemaal naar de oorlogszone brengen, wat ook erg stressvol is. Ik probeer er niet allemaal over na te denken, maar ik denk dat mijn moeder er altijd aan denkt. Het is raar omdat ze een van de gelukkigste paren zijn die ik ken. Ze brachten dertig jaar samen door. Elke dag, samen. En dus weet ik niet hoe mijn moeder ermee omgaat; Begrijpend dat hij heel dicht bij deze schietpartijen en explosies staat. Ik heb vandaag met mijn vader gesproken en hij zei dat ze hulp aan mensen die super in nood zijn. Omdat burgers vier uur in de rij staan om slechts zeven aardappelen voor één persoon te krijgen. ”
“Dus ik bleef twee nachten en drie dagen bij mijn moeder aan de grens, zonder te slapen, eten, toiletten en in de kou buiten. In enorme drukte. Het was absoluut gek. Er vochten mensen in de menigte. Het enige dat je kunt doen om te overleven in de menigte is vooruit gaan en onbeleefder zijn. Het is de enige strategie, gewoon om soms te overleven. Het was een absoluut gekke ervaring. Ik ben blij dat ik nog steeds mijn documenten heb, maar iemand heeft mijn portemonnee gestolen. Ik dacht echt dat ik zou sterven aan deze grens. '
Żelek, Warschau, Polen, 2022
“En toen op de een of andere manier, omdat ik een paar jaar geleden in een residentie in Wenen was en deze kunstenaar uit Kroatië die mijn nummer vond en [vroeg] of ik vlucht voor Oekraïne en ik vertelde hem welk punt van de grens en toen zijn Vriend van een vriend van een vriend uit Portugal en vrijwilligers kwamen naar de grens en ik huilde zoveel. Drie dagen zonder slapen en eten en naar het toilet gaan en buiten in de kou. Ze gaven ons net thee en soep en we huilden zoveel. De Poolse mensen juichten ons zo toe. Ik voel dat Polen het zo erg begrijpen omdat ze ook het gevoel hebben dat het in Polen kan beginnen. Ik herinner me dat ik wat cafetaria betrad en een serveerster om soep vroeg en toen vroeg ze of we uit Oekraïne kwamen en ze begon net te huilen. Er was zoveel steun van mensen in Polen. '
"Toen ik naar Berlijn kwam, nodigde een vriend me uit voor een opening van een tentoonstelling en hij stelde me voor aan zijn vriend die me vertelde als" Oh, je komt uit Oekraïne? Je moet capituleren '. En ik ben zoals wat? Zoals misschien moet ik ergens anders heen gaan. Het is gewoon absoluut gek. Je hebt gewoon een beetje empathie nodig. Een klein beetje is genoeg. Ik ben een oorlogsoverlevende, ik ben net hier gekomen, ik huil twintig keer per dag, en je vertelt me wat ik moet doen zonder dat ik het vraag? Ik was gewoon zo boos. Maar toen besefte ik dat het waarschijnlijk niet duidelijk is voor mensen in Duitsland. Ik denk dat je in Polen niets hoeft uit te leggen. Ze begrijpen het gewoon. "
"Instagram staat niet toe om verbrande lijken in de feed te tonen, dus ik zal je gewoon wat foto's van Bucha laten zien terwijl ik me deze hemelse mooie plek herinner" — @lera.schiller
“Over hoe ik me voel ... niet echt veilig. Gedurende de eerste twee weken had ik de schuld van Survivor. Ik wist niet dat het eigenlijk bestaat, maar ja, ik had het. Het verlamt je gewoon om iets te doen, omdat je deze gevoelens hebt over vrienden die nog steeds in kelders zitten. En zoals enkele dagen geleden, deze foto's van de lijken in Bucha. Deze hele middeleeuwse scènes. Het is absoluut gek. Ik woonde drie jaar in Bucha met mijn vriend. Het is een wonder dat ze er niet was toen de oorlog begon, omdat ze Bucha zo snel bezetten dat mensen niet konden bewegen. Het was super eng voor mijn vrienden om te ontsnappen aan bucha. Zoals mijn vrienden nu zeggen dat de Russische soldaten misschien dronken tijdens het vieren van 8 maart en werden afgeleid, weet ik het niet, want op de een of andere manier is [mijn vrienden] erin geslaagd om te vertrekken, maar de dag ervoor werd een auto die wegging gedood en het Eén na hen werd ook neergeschoten op ... Ik herinner me dat ik elke dag door Bucha liep. Ik herinner me deze straten. "
“Ik heb deze golven van huilen soms. Maar ik denk dat het in deze situatie een normaal proces is. Het is mijn moeder die in de slechtste staat is, omdat ze de taal niet kent. Ze mist papa echt en weet niet wat ze moet doen. Gisteren huilde ze hysterisch en er is veel energie voor nodig om haar te kalmeren. Maar ik denk dat dat de balans is tussen twee mensen. Zoals wanneer je drinkt en iemand super dronken wordt, kan iedereen niet dronken worden omdat ze zich onbewust voelen dat ze voor deze persoon moeten zorgen. Ik kan mezelf niet slecht laten voelen omdat ik me verantwoordelijk voor haar voel. Maar wanneer ze zich verantwoordelijk voor zichzelf begint te voelen, zal ik misschien beginnen in deze hysterie. Ik weet het niet. Ik bedoel, ik neem pillen en ik had paniekaanvallen. Maar ik heb er nu nog niet meer gehad. "
"Mijn grootmoeders, ze wonen nog steeds in de Krim, en ik beantwoord ze niet omdat ik me boos voel. Ik verwacht dat ik ze nooit meer zal zien. Het is gewoon dat mijn vader de oorlogszone binnengaat, en mijn vrienden zitten in het asiel, onder bommen, en mijn grootmoeders zijn er gewoon onwetend in. Omdat een van hen eigenlijk een demonstratie was in 2014 om Poetin naar de Krim te komen. Dus het voelt alsof ze enigszins verantwoordelijk is. Daarom ben ik boos. Een van mijn oma's is honderd procent Duits. Ze werd onderdrukt tijdens de Sovjet -Unie, gepest in de samenleving, de hele familie kon geen promotie krijgen en [haar] vader werd gedood omdat hij Duits was. Dus ik begrijp gewoon niet waarom ze dit nog steeds ondersteunt ... en dit ‘denazificatie’ proces. Het had niet meer verkeerd kunnen gaan. Nu is het hele land echt verenigd. Zoals voorheen, denk ik dat we binnen een beetje pro-Russische vragen binnen hadden, maar nu begrijpen ze dat dit beeld onzin is. "
Warschau, Polen, 2022
“Kinderen doden en verkrachten ... zo velen van hen hebben verkracht en gedood. Ik weet niet wat meer facist kan zijn? En ik haat het als de westerse media nu Oekraïne beschuldigden van problemen. Natuurlijk heeft elk land wat problemen. Ja, we hebben een rechtse partij, maar het werd niet eens in het parlement gepresenteerd. Het parlement in Duitsland denk ik dat meer dan 10% rechtse vleugel is (AFD). Het is goed om een aantal innerlijke problemen te doorlopen die elk land heeft tijdens de vredestijd - natuurlijk - we evolueren. Maar je kunt geen excuses gebruiken zoals 'dit land heeft dit probleem, dus daarom vallen we het binnen'. Daarom kun je geen burgers doden. "
"Er is deze eerste golf van woede als je gewoon gek bent van paniekaanvallen, altijd huilen in hysterie ... Ik praat nu zelden met mijn vader omdat het gewoon pijnlijk is. Ik zou mezelf verlammen als ik vaker met hem zou praten. Ik huil vanwege deze verhalen. Waarom doen Russen dat? Ik begrijp niet wat de winst ervan is. Ik begrijp het idee erachter niet ... je wilt gewoon enorme foto's publiceren van verkracht en gedood kinderen en posters maken en overal opgehangen. Je wilt gewoon de wereld vertellen wat er gebeurt. Het is niet eerlijk."
Bukovets, Zakarpattia Oblast’, Oekraïne, 2020
Hieronder staan enkele links naar manieren waarop u nu kunt helpen.
Als u via donaties wilt ondersteunen, kunt u dit hier doen.
Als u vluchtelingen wilt hosten, kunt u hier meer informatie vinden.
Zie deze website om andere manieren te leren om Oekraïne als buitenlander te helpen.
En als je kent over verhalen of individuen waarvan je denkt dat ze op ons platform moeten worden gehoord, Neem contact met ons op.
Interview door Ewan Waddell.
Foto's met dank aan Valeria.
