Onlangs hebben we een reis gemaakt naar het Dong Xuan Center in Lichtenberg. Maar niet voor de Vietnamese keuken, maar omdat, genesteld in het doolhof van industriële magazijnen achter het centrum is de werkplaats van een fascinerende ontwerper. Matthias GschwendtnerDe praktijk wordt gedefinieerd door experimenten - of het nu gaat om de materialen, de processen of de vormen.
We genieten ook van zijn werk vanwege hoe responsief het is op zijn omgeving. Terwijl hij het leven inslaat in weggegooide of over het hoofd gezien materiaal, toont hij de potentiële schoonheid van alle objecten en vraagt ons om onze percepties van de wereld om ons heen te heroverwegen. We spraken over zijn fascinatie voor gevonden objecten, hoe hij een industriële robot van € 2000 van eBay Kleinanzeigen heeft opgelost en wat hem onlangs beïnvloedde.
(Leuk feit: op een passend moment van serendipiteit, terwijl ik de architectuur van de bouwworkshop van het gebouw bewonderde, verlichtte hij me tot het feit dat het door gerenoveerd werd door Arno Brandlhuber's firma - Hetzelfde dat lobblok heeft ontworpen, waar onze studio zich bevindt.
Ik vroeg me eerst af hoe Matthias zijn praktijk in zijn eigen woorden zou kunnen beschrijven.
Matthias vertelde me vervolgens de reis van het ontwikkelen van zijn robotarmproject.
"Het ontwikkelde zich net in dit open proces, beginnend met een experiment. In het begin van mijn tweede [Masters] semester kwam Covid en de universiteit sloot dus alles was super beperkt. Ik wilde de tools gebruiken die we hadden in de [universiteit ] workshop maar ik had geen toegang - dus ik zocht naar een manier om tools alleen voor mezelf te hebben. "
"Ik was veel onderzocht op eBay Kleinanzeigen en kocht een oude industriële robot-je kent deze robotachtige armen die worden gebruikt bij autofabrikanten? En ik heb deze gebroken machine gekocht voor tweeduizend euro en ik vroeg mijn ouders of ik hun kan hebben. Garage voor een half jaar en toen zette ik deze robotworkshop op in hun huis in het midden van het bos in Beieren. "
"Mijn grootvader was een houtbewerker met een workshop en ik bracht daar veel tijd door tijdens mijn jeugd, dus ik wilde met het hout werken - maar niet op deze klassieke manier. Veel meer experimenteel. Ik zag takken altijd rondhangen en dachten dat ze kan een mooie bron van materiaal zijn, omdat ze allemaal uniek zijn en veel meer karakter hebben dan al hout snijden. Dus ik heb ze gescand en vervolgens algoritmen ontwikkeld die de 3D -gescande gegevens automatisch in een object kunnen samenstellen. "
"En bovendien kan het algoritme deze robotarm programmeren om het laatste stuk uiteindelijk te produceren. Je hebt dit precieze digitale model en je kunt de machine zien 'This Is Branch #5', en de machine weet automatisch waar hij het moet knippen. "
"Ik werkte vooral uit de tuin met een open garagedeur, wat echt een leuke tijd in de natuur was, en het was grappig omdat soms in de nacht mensen uit de pub voorbij liepen en in de garage keken als 'Wat ben je aan het doen?'.
Ik vroeg me af hoe het proces van het aanvankelijk het repareren van de robotarm was.
"De machine is twintig jaar oud, alsof er geen YouTube -zelfstudie is. Ik heb talloze uren op forums doorgebracht om erachter te komen hoe het te repareren. Gebruik het gewoon met mijn MacBook Connected en ik kon de machine vertellen wat ik moet doen. "
Ik was benieuwd waarom hij zo geïnteresseerd was in het gebruik van afval of het vinden van materialen.
"Ik vind het leuk om iets te vinden dat niemand leuk vindt of waarvan iedereen denkt dat het lelijk is en dan hun perceptie verandert en er iets leuks van verandert ... ik vind het leuk als dingen een beetje raar zijn en mooi op een andere manier dan hoe ze zijn geproduceerd. En ik denk Het is belangrijk voor iedereen om op de hoogte te zijn van middelen en materialen en geen middelen te verspillen. "
"Niemand geeft om deze takken. Ze worden gehakt en vervolgens verbrand of in spaanplaat - maar met dit soort technologie kun je het gewoon gebruiken als een normaal materiaal om huiselijke objecten te produceren. Het kan een stoel zijn, het kan zijn Een ontlasting, het kan alles zijn.
"Ik wil doorgaan met dit onderzoek naar het gebruik van houten restjes. Sinds een tijdje heb ik oude meubelonderdelen verzameld, zoals tafelpoten, elke rare vorm die in de prullenbak zit. Als ik rondloop, neem ik soms een stoel, soms neem ik aan Een tafel. En op dit moment scannen ik al deze rare verschillende onderdelen en vormen en ik wil er nieuwe objecten van maken die als collages van deze gevonden objecten zijn. "
Als afscheidsvraag vroeg ik me af wat Matthias onlangs had beïnvloed.
"Naast mijn privéwerk werk ik voor deze kunstenaar, wat een grote invloed heeft omdat ik is opgeleid in industrieel ontwerp en dit is echt rationeel. Je moet een probleem oplossen. En nu met deze baan is er helemaal geen probleem op te lossen - Het is gewoon kunst maken. Het werkt op een conceptueel niveau.
Bedankt aan Matthias. U kunt zijn links hieronder vinden.
Woorden en portretten door Ewan Waddell.
